Kałmucki
 Herb Kałmucki | |
| Typ herbu | |
|---|---|
| Pierwsza wzmianka |
1683 (indygenat) |
Kałmucki – polski herb szlachecki[1].
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
Opis historyczny[edytuj | edytuj kod]
Juliusz Ostrowski blazonuje herb następująco[2]:
W polu zielonem — lew z koroną wspięty, strzałą w poprzek w lewo przebity, w prawej łapie szablę trzymający. Nad hełmem w koronie trzy pióra strusie.
Opis współczesny[edytuj | edytuj kod]
Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco[a]:
Na tarczy w polu zielonym lew w koronie wspięty, strzałą przeszyty, z szablą w łapie prawej.
W klejnocie trzy pióra strusie.
Labry herbowe zielone, podbite srebrem.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Herb został nadany Janowi Kałmuckiemu przez Jana III Sobieskiego, króla polskiego w roku 1683. Kałmuccy uzyskali też tytuł baronowski w Austrii 10 września 1829 roku, z odmianą herbową[1].
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Herb ten był herbem własnym, toteż do jego używania uprawniony jest tylko jeden ród herbownych:
Kałmucki[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Opis współczesny jest skonstruowany zgodnie z obecnymi zasadami heraldyki. Zobacz: Blazonowanie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Juliusz Karol Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1906, s. 388 [dostęp 2021-04-03].
- ↑ Ostrowski 1906 ↓, s. 12 (elektronicznie 20).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Juliusz Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Gł. skł.: Bolcewicz, 1906, s. 388.