Kamienica Lubomelskich w Lublinie
 nr rej. A/267 z 10.03.1967[1]
| |
.jpg)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
Rynek 8 |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy | |
| Ważniejsze przebudowy | |
Położenie na mapie Lublina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
 51°14′53,01″N 22°34′06,46″E/51,248058 22,568461
| |
Kamienica Lubomelskich – kamienica w Lublinie z zachowanym renesansowym portalem i cennymi polichromiami o tematyce świeckiej. Jej fasada ma bardzo charakterystyczny czerwony kolor. U szczytu budowli znajduje się wmurowana w fasadę attyka renesansowa.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kamienica Lubomelskich z numerem 8 należała do tej rodziny prawie od początku XVI wieku. Jan Lubomelski przebudował i zmodernizował ten budynek. Na portalu zachował się znak – gmerk Zadora z datą 1540 i napisem „Jan Lubom”. Kamienicę dziedziczyły dzieci, w końcu w 1573 roku Erazm Lubomelski stał się właścicielem kamienicy frontowej. Podczas pożaru Lublina w 1575 roku spłonęły także budynki Lubomelskich. Wówczas (tj. około 1580 roku) kamienica Lubomelskich została odbudowana i wspaniale ozdobiona malowidłami w pierwszej kondygnacji piwnic przeznaczonych na winiarnię. Są to kompozycje figuralne przeplatane roślinnymi dekoracjami. Jest to rzadki przykład polichromii renesansowej o tematyce świeckiej. W 1661 roku Lubomelscy sprzedali kamienicę Michałowi Szererowi. W 1711 roku nabyli ją Antoni i Elżbieta Szuartowie[2], a później jako zabezpieczenie posagu córki Anny otrzymał ją zięć Szuartów, Jan Makarowicz. Kamienica zaniedbana w XVIII wieku. Po śmierci Jana w 1775 kamienicę przejął jego syn Franciszek Ksawery Makarowicz, który w 1782 roku przebudował ją. W roku 1815 Franciszek Ksawery, wtedy ławnik Starej Warszawy przekazał kamienicę jako posag wnuczki Eleonory mężowi Gabrielowi Janowi Chruścielewskiemu[3]. Od tej pory kamienica była w rękach rodziny Chruścielewskich, a w roku 1904 przeszła w posiadanie gminy żydowskiej. Wygląd kamienicy nie zmienił się znacznie od przebudowy w 1782.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 72 [dostęp 2014-02-28].
- ↑ | Notka historyczna na stronie teatru NN
- ↑ | Portal Archiwów Państwowych, akt ślubu Warszawa ASC Cyrkuł VII 1815/56
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dzienniki Ignacego Baranowskiego pisane w Lublinie przez rok 1815 i 1816. - Wydawn. Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1995
