Kamienica Pod Chrystusem w Warszawie
 nr rej. 106 z 1 lipca 1965
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
| Architekt |
odbudowa 1954 – Anna Boye-Guerąuin |
| Kondygnacje |
3 |
| Ukończenie budowy |
1632 |
| Zniszczono |
1944 |
| Odbudowano |
1953–1954 |
| Pierwszy właściciel |
Jakub Gianotti (Dzianotti) |
| Kolejni właściciele |
ok. poł. XVII w. Stanisław Baryczka, od 1651 rodzina Baryczków, ok. 1669 sukcesorzy Fogta (Fochta), 3. ćw. XVII w. – ok. 1754 rodzina Mynychów, 2. poł. XVIII w. Adam Offmański (Hoffmański), rodzina Jachimowiczów, rodzina Skrońskich, rodzina Widerskich, 1881–1918 rodzina Siemiatyczów, ok. 1920 Władysław Kazański, od 1930 Wyszyńska, 1945 Mścisław Modzelewski. |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°14′58,7″N 21°00′38,6″E/52,249639 21,010722
| |
Kamienica Pod Chrystusem – kamienica znajdująca się przy ulicy Wąski Dunaj nr 8 na Starym Mieście w Warszawie.
Nazywana też Pod Figurą lub Salwator. Nazwa pochodzi od figury Chrystusa dłuta Jakuba Monaldiego, wykonanej w drugiej połowie XVIII wieku.
Historia i architektura kamienicy[edytuj | edytuj kod]
Wybudowana w 1632 dla Jakuba Gianottiego (pisany również jako Dzianotti) – z tego też względu w portalu znajduje się monogram „IG”. Następnie własność m.in. Stanisława Baryczki i jego rodziny, sukcesorów Fogta (Fochta), rodziny Mynychów, Adama Offmańskiego (Hoffmańskiego), rodziny Jachimowiczów, Skrońskich, Widerskich i Siemiatyczów; Władysława Kazańskiego, Wyszyńskiej i Mścisława Modzelewskiego. Znacznie uszkodzona podczas powstania warszawskiego (zachowały się: ściana od kamienicy nr 10, boczne części fasady, portal, półtoratraktowe piwnice i parter ze sklepieniami).
Po II wojnie światowej budynek odbudowano w latach 1953–1954 według projektu Anny Boye-Guerąuin, z niewielkimi zmianami w stosunku do stanu sprzed 1944 (m.in. zlikwidowano zewnętrzną klatkę schodową przy elewacji podwórzowej i oficyny, przywrócono drugie okno w izbie przedniej na parterze oraz wzbogacono gzyms wieńczący). Jednak attykę (rekonstrukcja 1949–1953) nie odtworzono wiernie – figurę Chrystusa Zmartwychwstałego, u którego stóp leżała Śmierć, zastąpiono obeliskiem; a chustę popiersia św. Weroniki, znajdującego się niżej u podstawy grzebienia, przerobiono na tarczę z maską martwego mężczyzny. Postać Śmierci pozostawiono na dawnym miejscu. Natomiast fasada została pokryta sgraffitem wykonanym przez Zofię Kowalską i Mirosławę Karpińską w 1954.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Dylewski, Warszawa i okolice, Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2005, ISBN 83-7304-415-9, OCLC 749730701.