Kamienica Pod Złotym Barankiem we Wrocławiu
 nr rej. A/1561/130 z 6.12.1949[1]
| |
 Kamienica Pod Złotym Barankiem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny |
barok |
| Kondygnacje |
trzy |
| Ukończenie budowy |
1776 |
| Ważniejsze przebudowy |
XIXw, 2015 |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 51,113025°N 17,032496°E/51,113025 17,032496 | |
Kamienica Pod Złotym Barankiem (lub "Pod Jagnięciem"[2]) – barokowa kamienica znajdująca się na ulicy Więziennej 19 we Wrocławiu.
Historia i opis architektoniczny[edytuj | edytuj kod]
Trzykondygnacyjna kamienica została wzniesiona w 1776 roku w miejsce starszego budynku z wykorzystaniem jego murów. Dziewięcioosiowa fasada była artykułowana międzykondygnacyjnymi gzymsami; w narożach znajdowały się boniowane lizeny, parter był boniowany[3]. Trzy środkowe osie okienne były otoczone na drugiej i trzeciej kondygnacji pilastrami wielkiego porządku i dodatkowo zaakcentowane pseudoryzalitem[3]. Nad nimi wznosiła się dwukondygnacyjna facjata z pilastrową artykulacją a powyżej, w osi środkowej umieszczona była lukarna w architektonicznej obudowie[3]. Budynek był pokryty mansardowym dachem o układzie kalenicowym. W czwartej osi licząc od południa umieszczony został portal[3] a nad nim umieszczono supraportę z płaskorzeźbioną dekoracją w formie kartusza z motywami liści akantu, kratki regencyjnej oraz wolut. Pośrodku umieszczono godło domu a poniżej znajdowała się data wzniesienia kamienicy[2]. Płaskorzeźba została zniszczono podczas odbudowy domu po 1945 roku, odtworzona w 2015 roku[3].
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
Podczas działań wojennych w 1945 roku budynek został częściowo zniszczony. Odbudowano go w bardzo uproszczonej formie, usunięto całkowicie wszelkie barokowe ozdoby[3]. W 2015 roku kamienica, dzięki dotacji MKZ została wyremontowana i przywrócono jej barokowy wygląd elewacji.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ a b Łukaszewicz 2008 ↓, s. 169.
- ↑ a b c d e f Eysymontt 2011 ↓, s. 387.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- red. Piotr Łukaszewicz: Ikonografia Wrocławia. Wrocław: Muzeum Narodowe, 2008.