Kamienica przy ul. Narutowicza 91 w Łodzi
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku |
kamienica |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
3 |
| Rozpoczęcie budowy |
1937 |
| Ukończenie budowy |
1938 |
| Pierwszy właściciel |
Jakub Sztajnsznajder |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°46′22,44″N 19°29′02,15″E/51,772900 19,483931
| |
Kamienica przy ul. Narutowicza 91 w Łodzi – modernistyczna kamienica położona przy ulicy Narutowicza 91 w Łodzi.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budowa kamienicy została zlecona w okresie międzywojennym przez Jakuba Sztajnsznajdera, który prowadził Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych. Autorem projektu budynku został Ludwik Kirszbaum[1]. Budowę rozpoczęto w 1937, a zakończono w następnym roku[2].
Według Zarządzenia Nr 772/2023 Prezydenta Miasta łodzi z dnia 6 kwietnia 2023 kamienica jest wpisana do Gminnej Ewidencji Zabytków pod numerem 763[3].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Układ wnętrz kamienicy trzytraktowy, z wewnętrzną studnią doświetlającą zblokowane w trakcie środkowym łazienki, ubikacje i garderoby. Na parterze, wzdłuż zachodniej ściany szczytowej mieści się sień przejazdowa. Z niej odchodzi przejście do umieszczonej w przęśle środkowym traktu frontowego, dostępnej również z ulicy klatki schodowej oraz zejście do piwnic i wejście do ubikacji. Na parterze znajdują się trzy mieszkania, na wyższych piętrach po dwa, a na poddaszu pralnia. Każde z mieszkań na piętrze posiada wykusz z balkonikiem od frontu oraz jeden lub dwa balkony od strony dziedzińca. Łączna liczba mieszkań wynosi 9[2].
Budynek posiada trzy piętra i częściowo użytkowe poddasze. Jest również podpiwniczony. Dach jest dwuspadowy o niewielkim kącie nachylenia połaci. Nad studnią doświetlającą znajduje się czterospadowy szklany świetlik. Od frontu, w przęsłach skrajnych, wyoblone trójkondygnacyjne wykusze oraz niewielki ryzalit przęsła środkowego z klatką schodową. Strefy skrajne od strony dziedzińca są nieznacznie zryzalitowane. Strefa środkowa wyższa o użytkowe poddasze. Fasada frontowa powyżej parteru posiada dziewięcioosiowy symetryczny układ. Na parterze w osi środkowej umieszczono dwuskrzydłowe drzwi wejściowe, w uskokowym obramieniu zwieńczone płytą żelbetową, nad którą znajduje się wielopoziomowe okno klatki schodowej typu „termometr”[2].
W osi skrajnej, dziewiątej, mieści się dwuskrzydłowa, dwupoziomowa, zaszklona brama stalowa o meandrowej kracie. Ściana parteru do wysokości gzymsu parapetowego obłożono płytkami klinkierowymi. Nad parterem znajduje się gzyms kordonowy, a powyżej, w osiach skrajnych, silnie przeszklone, zaokrąglone wykusze z jednopoziomowymi, wielodzielnymi oknami narożnymi i ćwierćkolistymi balkonikami o ażurowych balustradach z prętów stalowych w układzie poziomym. W osi trzeciej i ósmej natomiast umieszczono okrągłe dwudzielne okienka doświetlające spiżarnie. Pozostałe okna jednodzielne, dwupoziomowe. W obszarze pomiędzy gzymsami, kordonowymi parteru i ostatniego piętra, poziomy relief w tynku, symbolizujący pasmowe boniowanie i podkreślający horyzontalną artykulację[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ arch. Ludwik Kirszbaum [online], archimemory.pl [dostęp 2024-05-07] (pol.).
- ↑ a b c d Joanna Olenderek, Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa Tom 2, Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2012, s. 87, ISBN 978-83-7729-088-0.
- ↑ Gminna Ewidencja Zabytków [online], uml.lodz.pl, 13 kwietnia 2023 [dostęp 2024-05-07] (pol.).