Kamienica przy ulicy Kiełbaśniczej 28 we Wrocławiu
 nr rej. A/5264/398/Wm z 2.02.1979[1]
| |
.JPG) Kamienica przy ulicy Kiełbaśniczej 28 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Kiełbaśnicza 28 |
| Typ budynku |
kamienica |
| Styl architektoniczny |
barok |
| Kondygnacje |
cztery |
| Powierzchnia użytkowa |
(pow. biurowa) 1130 m2 m² |
| Ważniejsze przebudowy |
1750, kon, XVIII w, 1888, 1999, 2016 |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°06′38,8″N 17°01′45,1″E/51,110778 17,029194
| |
Kamienica przy ulicy Kiełbaśniczej 28 – kamienica o średniowiecznym rodowodzie znajdujące się przy ul. Kiełbaśniczej we Wrocławiu.
Historia kamienicy[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze ślady zabudów drewnianych na posesji nr 28 pochodzą z XIII wieku. Jej wymiary zbliżone były do wzorcowej kurii 60 x 120 stóp (18,78 x 37,56 m), przy czym granica lokacyjna parcelacji przechodzi przez środek działki. W drugiej połowie XIII wieku i na początku XIV na posesji znajdował się budynek drewniany wykonany w konstrukcji szkieletowej[2]. W drugiej połowie XIV wieku na posesji został wzniesiony pierwszy murowany budynek. Była to dwutraktowa kamienica, podpiwniczona, dwu- lub trzykondygnacyjna o głębokości 18 metrów. Budynek nakryty był dwoma równoległymi do siebie dachami kalenicowymi, przy czym wyższy znajdował się od frontu. Szczyt kamienicy zakończony był "kocim biegiem" na wysokości 19,5 metra[3]. Taki budynek widoczny jest na planie Wernera z XVIII wieku[4]. W okresie między 1470 a 1525 rokiem wybudowano tylną oficynę o głębokości 4 metrów i szerokości 18 metrów. W latach 1525–1650 tylna oficyna została połączona od północy z budynkiem frontowym[5].
Około 1750 roku kamienica została przebudowana. Powstał wówczas trzykondygnacyjny dom kalenicowy o ośmioosiowej fasadzie. Skrajne osie fasady tworzyły pseudoryzality[4]. Okna drugiej kondygnacji (z wyjątkiem skrajnych) miały kamienne uszakowe obramienia oraz na przemian rozmieszczone odcinkowe i trójkątne naczółki[4]. W trzeciej osi licząc od północy umieszczony został portal kolumnowy. Fasada pokryta była fakturalnym tynkiem ozdobionym dekoracją sztukatorską; część parterowa była boniowana. Z tego okresu w jednym z pomieszczeń zachował się renesansowy pseudokasetonowy strop drewniany z później dodaną XVIII-wieczną akantową polichromią[4].
Pod koniec XVIII wieku fasada została ponownie przebudowana na styl klasycystyczny. W 1888[4] lub w 1889[6] roku kamienica została podniesiona o jedną kondygnację, dobudowano szczyt, zmieniono formę dachu oraz dodano nowy portal[a]. Przebudowie uległ również układ wnętrz[4].
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
W 1999[7] oraz w 2016 roku kamienica została odremontowana. Inwestorem prac była firma Financial Invest Group sp. z o.o. W jej murach znajdują się pomieszczenia biurowo-mieszkalne[8] W kamienicy od 1991 roku znajdowała się "Galeria Miejska"[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Informację jaką podaje Brzezowski w sprawie potalu wydaje się być błędna. Z zachowanego zdjęcia datowanego na 1909 wynika że kamienica jeszcze posiadała barokowy portal
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ Krzywka 2012 ↓, s. 240.
- ↑ Krzywka 2012 ↓, s. 242.
- ↑ a b c d e f Brzezowski 2005 ↓, s. 213.
- ↑ Krzywka 2012 ↓, s. 244-245.
- ↑ SIP 2019 ↓, Gminna Ewidencja Zabytków.
- ↑ officelist
- ↑ morizon.pl
- ↑ culture.pl
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005. ISBN 83-7085-885-6.
- System Informacji Przestrzennej Wrocławia, Wrocław: Dział Systemu Informacji Przestrzennej Biura Rozwoju Wrocławia, 2019 [dostęp 2019-06-06] (pol.).
- Maciej Krzywka, Małgorzata Chorowska: Parcelacja i zagospodarowanie bloku zabudowy pomiędzy ulicami Kiełbaśniczą, Ruską, Rzeźniczą i św. Mikołaja a zagadnienie I lokacji Wrocławia. Działka, zabudowa, mieszkańcy. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2012.