Kamienica przy ulicy Szewskiej 35 we Wrocławiu
 nr rej. A/2785/218 z 30.12.1970[1]
| |
 Kamienica przy ulicy Szewskiej 35 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku |
kamienica |
| Kondygnacje |
trzy |
| Powierzchnia użytkowa |
277 m kw m²[2] |
| Rozpoczęcie budowy |
XIII |
| Ważniejsze przebudowy |
XIV w, 1600, I poł. XIX w., 1859, 1925, 2010 |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°06′36,75″N 17°01′49,41″E/51,110208 17,030392
| |
Kamienica przy ulicy Szewskiej 35 – kamienica o średniowiecznym rodowodzie znajdująca się przy ulicy Szewskiej we Wrocławiu.
Historia i opis architektoniczny[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy budynek na działce nr 35 został wzniesiony w drugiej połowie XIII wieku[3], a według Marzeny Jagiełło-Kołaczyk były to dwa budynki o układzie szczytowym[4]. Budynek był jednoizbowy zbudowany na planie prostokąta. W XIV wieku budynek został rozbudowany, a około roku 1600 i w pierwszej połowie XIX wieku gruntownie go przebudowano. Zmieniła się wówczas fasada domu i dodano pomieszczenia oficyny. Kolejne drobniejsze zmiany dokonywano w 1859 i 1925 roku. Obecny budynek ma formę klasycystyczną opartą na elementach gotyckich i renesansowych. Murowany z cegły budynek kalenicowy ma trzy kondygnacje o dwuipółtraktowym układzie. Jest podpiwniczony i posiada nieużytkowe poddasze. W jego osi znajduje się przelotowa sień prowadząca na dziedziniec, nakryta sklepieniem zwierciadlanym[5] z lunetami i ozdobiona skromnym portalem z ornamentem diamentowym. Sześcioosiowa elewacja w części parterowej jest boniowana. Okna na parterze otoczone są zachowanymi gotyckimi opaskami, a na I piętrze renesansowymi fasciowymi opaskami; nad dwoma środkowymi oknami na pierwszej kondygnacji zachowały się łukowe naczółki[3][3]. Po południowej stronie na tyłach kamienicy znajduje się ceglany gotycki mur[3].
Do końca lat 70. XIX wieku kamienica należała do Ewangelickiego Stowarzyszenia Szkolnego[4].
Po 1945[edytuj | edytuj kod]
Budynek nie uległ zniszczeniu podczas działań wojennych w 1945 roku. Podczas jego remontu usunięto pozostałości po sąsiedniej kamienicy nr 34, odsłaniając ścianę południową z dawną gotycką ścianę szczytową. Od lat 80. XX wieku znajdował się tu miejski przytułek dla bezdomnych oraz publiczny zakład dezynfekcyjny. Obecnie budynek spełnia funkcje mieszkalno-usługowe. W 2010 roku budynek został wyremontowany. Odnowiono wówczas m.in. elewację, nad kolorystyką której czuwała projektantka Maria Szarejko[4][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ a b Miasto sprzedaje ponad trzystuletnią kamienicę w centrum Wrocławia
- ↑ a b c d Harasimowicz 1998 ↓, s. 69.
- ↑ a b c Eysymontt 2011 ↓, s. 355.
- ↑ Zdjęcie sklepienia na polska-org
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t. II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998. ISBN 83-7023-679-0.