Karol Kasiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Kasiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 października 1885
Kutno

Data i miejsce śmierci

30 września 1953
Londyn

podsekretarz stanu
Okres

od 12 października 1932

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie)

Karol Kasiński (ur. 28 października 1885 w Kutnie, zm. 30 września 1953 w Londynie) – polski inżynier, podsekretarz stanu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Karol Kasiński urodził się 28 października 1885 roku w Kutnie, w ówczesnej guberni warszawskiej Królestwa Polskiego. W 1904 ukończył Szkołę Realną w Łęczycy, a w 1910 roku Konstantynowski Instytut Mierniczy w Moskwie, uzyskując tytuł inżyniera mierniczego[1]. Następnie pracował w Petersburgu, w Zarządzie Mierniczym, a następnie w Komisji Urządzeń Rolnych. Równocześnie studiował w Instytucie Górniczym, a później na Wydziale Prawa Uniwersytetu Petersburskiego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego, jako oficer artylerii.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został urzędnikiem w służbie państwowej. Został dyrektorem departamentu w Ministerstwie Reform Rolnych. Został mianowany członkiem rady nadzorczej Państwowego Banku Rolnego[2]. 12 października 1932 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych, w rządzie Aleksandra Prystora[3].

Po 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. W latach 1923–1924 był oficerem rezerwowym 23 pułku artylerii polowej w Będzinie[4][5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. W Niepodległej Polsce absolwentom Konstantynowskiego Instytutu Mierniczego w Moskwie z mocy prawa przysługiwał tytuł mierniczego przysięgłego.
  2. Nowa Rada Nadzorcza Banku Rolnego. „Gazeta Wągrowiecka”, s. 2, Nr 66 z 3 czerwca 1926. 
  3. Polska Zbrojna” Nr 283 z 13 października 1932 roku, s. 1.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 759, 845.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 680, 770.
  6. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
  7. M.P. z 1929 r. nr 293, poz. 686 „za zasługi w dziedzinie wykonania reformy rolnej”.
  8. M.P. z 1939 r. nr 43, poz. 70 „za zasługi na polu pracy społecznej i zawodowej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]