Karol Szczepanowski

Karol Szczepanowski
	major artylerii
Data i miejsce urodzenia	30 września 1892 ; Bursztyn
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	6 pułk artylerii ciężkiej; 40 pułk artylerii lekkiej
Stanowiska	dowódca dywizjonu; wykładowca
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-ukraińska; obrona Lwowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Karol Bolesław Szczepanowski h. Prus (ur. 30 września 1892 w Bursztynie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, inwalida wojenny, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 września 1892 w Bursztynie, w ówczesnym powiecie rohatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ignacego i Karoliny z Marynowskich^[1]. Ukończył studia na Uniwersytecie we Lwowie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. Jego oddziałem macierzystym był Morawsko-Galicyjski Pułk Artylerii Fortecznej Nr 2. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii fortecznej^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w stopniu porucznika brał udział w obronie Lwowa na odcinku IV^[3]. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Jako oficer służył w 6 pułku artylerii ciężkiej. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 17. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[4]. Do 1926 pełnił służbę na stanowisku pełniącego obowiązki dyrektora nauk Korpusie Kadetów Nr 2 w Chełmnie. Później przeniesiony do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie, w którym do 1939 wykładał fizykę i matematykę^[5].

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą II dywizjonu 40 pułku artylerii lekkiej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku^[6]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Był żonaty z Zofią Marią z domu Starosolską (obrończyni Lwowa z 1918, nauczycielka, działaczka społeczna, zm. w 1983 w Londynie)^[7].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1936)^[10]^[11]
Medal Niepodległości (24 października 1931)^[12]
Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[13]
Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[13]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Zdzisław Adamczyk – oficer Wojska Polskiego także urodzony w Bursztynie i zamordowany w Charkowie
Zbigniew Antonowicz

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 531.
↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1339, 1368.
↑ Obsada personalna obrony Lwowa 1 – 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-01-15].
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 170.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161, 400.
↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 350. ISBN 83-7001-294-9.
↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 45, s. 99, Czerwiec 1983. Koło Lwowian w Londynie.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].
↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161.
↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ ^a ^b Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1368.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Charkowa2003531-1] Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 531.

[CITEREFLista_starszeństwa_c._i_k._Armii19181339,_1368-2] Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1339, 1368.

[3] Obsada personalna obrony Lwowa 1 – 22.11.1918r.. stankiewicze.com. [dostęp 2015-01-15].

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_32_z_2_kwietnia_1924,_s._170-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 170.

[CITEREFRybkaStepan2006161,_400-5] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161, 400.

[6] Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 350. ISBN 83-7001-294-9.

[7] Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 45, s. 99, Czerwiec 1983. Koło Lwowian w Londynie.

[8] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[9] LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].

[10] M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[CITEREFRybkaStepan2006161-11] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 161.

[12] M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[CITEREFLista_starszeństwa_c._i_k._Armii19181368-13] Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1368.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]