Karol Szyndzielorz
| Data i miejsce urodzenia |
24 listopada 1936 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater |
Karol Jan Szyndzielorz (ur. 24 listopada 1936 w Koźlu) – polski dziennikarz, publicysta.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Karol Szyndzielorz urodził się w śląskiej rodzinie w Koźlu na Opolszczyźnie 24 listopada 1936 roku. Do 1945 roku posługiwał się tylko gwarą śląską i językiem niemieckim. Pod koniec II wojny światowej żołnierze Armii Czerwonej spalili dom rodziny w Koźlu. Ojciec został wywieziony na Syberię. Rodzina zmuszona była zamieszkać u babki w Raszowej w powiecie strzeleckim. Matka posłała syna do polskiej szkoły podstawowej, mimo niechęci ze strony mieszkańców wsi[1], a następnie uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego w Koźlu (obecnie im. H. Sienkiewicza). Maturę zdał w 1953 roku[2]. Studiował na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych (specjalizacja Stosunki Międzynarodowe) Uniwersytetu Warszawskiego[3].
W latach 1957–1982 red. Szyndzielorz był pracownikiem (od 1981 zastępca redaktora naczelnego) „Życia Warszawy”, po Stefanie Bratkowskim kierował dodatkiem „Życie i Nowoczesność”. Od 1982 w „Przeglądzie Tygodniowym”, później założyciel i naczelny dziennika „Nowa Europa” (1991–1995)[4]. Publicysta i komentator radiowy i telewizyjny (Tydzień w polityce od 1982, przedtem m.in. prowadzący teleturniej Drzewko mądrości). Zajmował się głównie polityką międzynarodową[5]. Stypendysta Uniwersytetu Harvarda, Uniwersytetu Stanforda i Uniwersytetu Cornella[6].
Jego nazwisko znalazło się na tzw. Liście Kisiela, opublikowanej w 1984 przez „Tygodnik Powszechny”[7]. Uczestnik obrad Okrągłego Stołu przy stoliku medialnym ze strony rządowej. W wyborach czerwcowych 1989 bez powodzenia kandydował z województwa opolskiego do Senatu.
W latach 90. XX wieku był współpracownikiem CEO i członkiem Zarządu Zasada Group (Mercedes Polska). W 1996 założył firmę Media Group. Był zatrudniony jako przedstawiciel firmy German Energy Group Vereinigte Elektrizitäts Werke Westfalens w Polsce. Był też doradcą zarządu Siemens AG[3][8].
Córką Karola Szyndzielorza jest dziennikarka Julia Szyndzielorz[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Helena Kowalik: My z Harvardu. tygodnikprzeglad.pl, 2004-05-30. [dostęp 2022-05-27]. (pol.).
- ↑ Historia Szkoły. lo1.szkola.pl. [dostęp 2022-05-27]. (pol.).
- ↑ a b Letnia Szkoła Wyszehradzka – debaty otwarte. www-dev.villa.org.pl. [dostęp 2022-05-27]. (pol.).
- ↑ Szyndzielorz odchodzi z "Nowej Europy". archiwum.rp.pl, 1995-01-18. [dostęp 2022-05-27]. (pol.).
- ↑ Szyndzielorz Karol, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2017-04-21].
- ↑ Helena Kowalik: My z Harvardu. www.tygodnikprzeglad.pl, 2004-05-30. [dostęp 2017-04-21]. (pol.).
- ↑ Stefan Kisielewski: Moje typy. Tygodnik Powszechny, 1984-12-02. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
- ↑ Działalność Fundacji. zacnyuczynek.pl. [dostęp 2022-05-27]. (pol.).
- ↑ Czy Sikorski wydał 200 tys. publicznych pieniędzy na prywatną imprezę? Przegląd Tygodnia w Klubie Ronina. wpolityce.pl, 2014-11-13. [dostęp 2022-05-27]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja 3 (redaktorzy Lubomir Mackiewicz, Anna Żołna), Warszawa 1993, s. 725.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Karol Szyndzielorz w bazie filmpolski.pl