Kazimierz Jaroszewicz (1882–1956)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
lekarz |
| Narodowość |
polska |
| Rodzice |
Józef i Julia Jaroszewiczowie |
| Dzieci |
Zofia, Maciej |
| Krewni i powinowaci |
Julia, Jadwiga (rodzeństwo), Kazimierz Świtalski, Mieczysław Fularski, Stefan Mozołowski (szwagrowie) |
| Odznaczenia | |
| |
Kazimierz Jaroszewicz (ur. 1882 w Demówce, zm. 1 marca 1956) – polski żołnierz, urzędnik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1882 w Demówce[1][a]. Była synem Józefa i Julii z domu Lewińskiej[2]. Miał siostry Julię (ur. 1888 lub 1889) i Jadwigę (ur. 1893)[3].
Przed 1914 zdobył zawód agronoma[1]. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do oddziałów strzeleckich 5 sierpnia 1914[1]. W szeregach Legionów Polskich był żołnierzem 2 kompanii II batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady[1][3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był żołnierzem Wojska Polskiego[3]. Zakończył służbę w stopniu porucznika po Bitwie Warszawskiej z sierpnia 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej[3]. Według relacji syna był kawalerzystą[3].
W okresie międzywojennym pracował w charakterze urzędnika w instytucjach[3]. Zarządzeniem prezydenta RP Ignacego Mościckiego został odznaczony Krzyżem Niepodległości za pracę w dziele odzyskania niepodległości (w 1932[4] lub 1933[5]).
Po wybuchu II wojny światowej[b] około 3 września 1939 ewakuował rodzinę do krewnych w Brwinowie pod Warszawą, po czym wrócił do stolicy, aby pomagać wojsku[3]. Po kapitulacji od października 1939 ponownie mieszkał z rodziną przy ul. Zana w Warszawie[3]. Podjął pracę w opiece społecznej[3]. Wskutek głodu wyjechał z rodziną poza Warszawę na wieś, gdzie dysponując wykształceniem instruktora budowlanego pracował[3]. Przebywał z bliskimi we wsi Karczmiska, potem w Życzynie, łącznie od około 1940-1941 przez okres od około 1,5 roku do 2 lat[3]. Około 1943 ponownie wrócił z bliskimi do Warszawy i zamieszkiwał z nimi u swojej siostry Julii Świtalskiej[3]. Po upadku powstania warszawskiego w 1944 wyszedł z miasta wraz z ludnością cywilną[3]. Zamieszkiwał potem w Pułtusku i w Przasnyszu[3].
Miał syna Macieja (ur. 1929, uczestnik powstania warszawskiego, inżynier, nauczyciel), córkę Zofię (zginęła w tym powstaniu w 1944)[3]. Zmarł 1 marca 1956 i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Otwocku[6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W Legionach Polskich służył także inny Kazimierz Jaroszewicz (1897-1964), zob. Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Kazimierz Jaroszewicz. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2022-06-07].
- ↑ Według relacji syna Macieja po wybuchu wojny miał 63 lata.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek: Kazimierz Jaroszewicz. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2022-06-07].
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 743.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Archiwum historii mówionej. Maciej Eustachy Jaroszewicz „Maciek”. 1944.pl. [dostęp 2022-06-07].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ Kazimierz Jaroszewicz. otwock.grobonet.com. [dostęp 2022-06-07].