Kazimierz Prochownik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Prochownik
kapitan rezerwy inżynierii i saperów kapitan rezerwy inżynierii i saperów
Data urodzenia

22 lutego 1886

Data i miejsce śmierci

30 października 1941
ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Kolejowy → 1 Pułk Saperów Kolejowych,
Woj. Wydz. Kol. K-w

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości

Kazimierz Hugo Franciszek Prochownik (ur. 22 lutego 1886, zm. 30 października 1941 w ZSRR) – kapitan rezerwy inżynierii i saperów Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 lutego 1886 jako syn Franciszka. Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich Józefa Piłsudskiego z 3 kwietnia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1914[1][2]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany na stopień kapitana w korpusie oficerów kolejowych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[3][4][5]. W 1923 jako oficer nadetatowy 1 pułku kolejowego, a po przemianowaniu w 1924 1 pułku saperów kolejowych w Krakowie, był przydzielony do Wojskowego Wydziału Kolejowego przy Dyrekcji Kolejowej[6][7]. W 1928 pozostawał oficerem 1 pułku saperów Kolejowych[8]. W wyborach samorządowych 1933 uzyskał mandat radnego Rady Miasta Krakowa[9]. W 1934 jako oficer rezerwy inżynierii i saperów był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto[10]. W tym roku pełnił stanowisko szefa kolejowego Przysposobienia Wojskowego w okręgu krakowskim[11].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku[12], a po 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[13]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Zmarł 30 października 1941[14]. Został pochowany na cmentarzu wojskowym w Tockoje[14][15].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dekrety Naczelnego Wodza Wojsk Polskich. 1300. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”. Nr 41, s. 993, 12 kwietnia 1919. 
  2. Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 92.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 994.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 906.
  5. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 640.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 981, 1493.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 896, 1357.
  8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 633.
  9. Oficjalny wynik wyborów w Krakowie. „Dziennik Ludowy”. Nr 288, s. 6, 14 grudnia 1933. 
  10. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 164, 923.
  11. Kraków. Wycieczka węgierska. „Kurier Warszawski”. Nr 172, s. 4, 25 czerwca 1934. 
  12. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 240. ISBN 83-7001-294-9.
  13. Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 27. [dostęp 2018-04-29].
  14. a b Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 124.
  15. Żołnierze Armii Polskiej zmarli w ZSRR w okresie IX 1941 r. do IX 1942 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2018-04-29].
  16. M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 138 „za zasługi na polu Kolejowego Przysposobienia Wojskowego”.
  17. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]