Kościół św. Antoniego z Padwy w Kiełczygłowie

Kościół św. Antoniego z Padwy
w Kiełczygłowie
	; prezbiterium w 2023 roku
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Miejscowość	Kiełczygłów
Adres	ul. ks. Józefa Jansona 9; 98-358 Kiełczygłów
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Antoniego w Kiełczygłowie
Wezwanie	św. Antoniego
Wspomnienie liturgiczne	13 czerwca
	Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie	św. Antoniego
Historia
Data rozpoczęcia budowy	sierpień 1946
Data zakończenia budowy	1955
Data poświęcenia	13 czerwca 1957
Fundator	parafianie
Dane świątyni
Styl	postmodernizm
Architekt	Stanisław Nikodem Pospieszalski
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła
Wieża kościelna; • liczba wież; • wysokość wież	; 1; 18 m
Liczba naw	3
Nawa główna; • szerokość; • wysokość	; 8 m; 12 m
Nawa boczna; • szerokość	; 3 m
	Położenie na mapie gminy Kiełczygłów Kościół św. Antoniego z Padwy; w Kiełczygłowie
	Położenie na mapie Polski Kościół św. Antoniego z Padwy; w Kiełczygłowie
	Położenie na mapie województwa łódzkiego Kościół św. Antoniego z Padwy; w Kiełczygłowie
	Położenie na mapie powiatu pajęczańskiego Kościół św. Antoniego z Padwy; w Kiełczygłowie
	51°14′13,671″N 18°59′03,374″E/51,237131 18,984271
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kościół św. Antoniego z Padwy w Kiełczygłowie – świątynia rzymskokatolicka przy ul. ks. Józefa Jansona w Kiełczygłowie, w powiecie pajęczańskim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Do XX wieku katoliccy mieszkańcy Kiełczygłowa należeli do Parafii św. Rocha w Rząśni. Pozwolenie na wybudowanie nowego kościoła wydał ordynariusz włocławski Stanisław Zdzitowiecki w 1924 roku. Ziemia pod nowy kościół była darowizną Józefa Grabarczyka. Nową parafię erygowano 21 sierpnia 1924 roku^[1].

Pierwszy administrator ks. Antoni Wróbel przybył 17 maja 1924 roku. W okresie letnim wzniesiono tymczasowy drewniany kościół o wymiarach 20 x 9 m. Uroczyste wprowadzenie księdza do kościoła miało miejsce 13 października 1924 roku. W 1930 roku zakupiono trzy dzwony odlane w Odlewni dzwonów Jana Felczyńskiego. W 1938 roku na terenie parafii mieszkało: 4124 katolików, 263 żydów i 7 protestantów. W 1938 nastąpiła wymiana proboszcza. W czasie II wojny światowej proboszczem kiełczygłowskim był formalnie ks. Stanisław Dąbrowski, który jednak nie przebywał na jej terenie. Niemcy zamienili kościół w punkt zborny i więzienie dla Żydów, następnie przejściowe schronisko dla repatriantów z Rosji Sowieckiej. Dzwony zostały zrabowane i wywiezione do Niemiec. Skradziono również obicia drewniane z sufitu i chóru^[1].

W 1945 roku do parafii przybył ks. Józef Janson. 21 lipca 1946 roku odbyło się referendum dotyczące kwestii budowy nowego kościoła. Autorem projektu był inż. arch. Stanisław Pospieszalski. Prace budowlane rozpoczęto w sierpniu 1946 roku. Od 10 stycznia 1949 do 9 stycznia 1953 roku proboszcz Janson był uwięziony przez władze komunistyczne^[2]. Kamień węgielny poświęcił bp Stanisław Czajka 16 października 1949 roku, on też dokonał wyboru świętego patrona. Krycie dachu ukończono 31 sierpnia 1954 roku. Budynek oddano w stanie surowym w 1955 roku. Kościół poświęcił bp Zdzisław Goliński 13 czerwca 1957 roku^[1].

Marmury i granity w wystroju pochodzą z poniemieckiego cmentarza w Szczecinie, który zamieniono na park miejski. Większość z nich trafiła do wznoszonego w Warszawie Pałacu Kultury i Nauki, część zakupił i sprowadził do Kiełczygłowa w sierpniu 1954 roku^[3].

Prezbiterium odnowiono w 2007 roku według projektu paulistki s. Maristelly Sienickiej. Nowy ołtarz i tabernakulum poświęcił abp Stanisław Nowak 13 czerwca 2007 roku. 13 czerwca 2008 roku nastąpiło wprowadzenie relikwii św. Antoniego ex cute^[3].

Organy, zbudowane w 1888 prze firmę z Wrocławia, pochodzą z poprotestanckiego kościoła z Ziem Odzyskanych. Sprowadzono je do Kiełczygłowa po 1954 roku. Ich remont i konserwację przeprowadzono w 2005 roku^[4].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kościół parafialny w Kiełczygłowie jest przykładem architektury postmodernistycznej. Wzniesiony został z cegły. Posiada budowę trójnawową. Nawa główna, wysoka na ok. 12 m, jest szeroka na 8 m. Nawy boczne są szerokości ok. 3 m. Prezbiterium ma długość 9,3 m i szerokość 8,5 m. Do kościoła przylegają zakrystia i sala katechetyczna. Wieża kościoła ma wysokość 18 m, zwieńczona jest metalowym krzyżem^[1]^[3].

Wystrój[edytuj | edytuj kod]

Kościół zdobią polichromie oraz stacje Drogi krzyżowej wykonane metodą sgraffito autorstwa inż. Stanisława Pospieszalskiego. Polichromie przedstawiają sceny z Żywotu św. Antoniego z Padwy^[3].