Kościół św. Euzebiusza w Rzymie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Euzebiusza w Rzymie
Chiesa di Sant'Eusebio
Kościół tytularny
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym
Piazza Vittorio Emanuele II 12/A

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Euzebiusza

Wezwanie

św. Euzebiusza

Wspomnienie liturgiczne

14 sierpnia[1]

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Euzebiusza w Rzymie”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Euzebiusza w Rzymie”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Euzebiusza w Rzymie”
41°53′47″N 12°30′13″E/41,896272 12,503719
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół św. Euzebiusza w Rzymie (wł. Chiesa di Sant'Eusebio) – rzymskokatolicki kościół tytularny w Rzymie.

Świątynia ta jest kościołem parafialnym oraz kościołem tytularnym[1]. Jest też kościołem stacyjnym z piątego piątku Wielkiego postu.

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

Kościół znajduje się w XV Rione Rzymu – Esquilino przy Piazza Vittorio Emanuele II 12/A[2].

Patron[edytuj | edytuj kod]

Patronem świątyni jest św. Euzebiusz – rzymski prezbiter, który poniósł śmierć za wiarę chrześcijańską w III[1] lub IV wieku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o Titulus Eusebii pochodzi z 474 roku z katakumb świętych Marcelina i Piotra ad duas Lauros[2]. Kościół został odrestaurowany w 750 roku, a później w tym samym stuleciu przebudowano go. Kolejna przebudowa i rekonsekracja miały miejsce w 1238 roku[1]. Mniej więcej w tym też czasie wybudowano dzwonnicę[1]. W 1289 roku kościół został przekazany celestynom[2], którzy obok wybudowali klasztor[1].

W 1600 roku ołtarz główny, prezbiterium i chór zostały przebudowane przez Onorio Longhi. W 1711 roku przebudowę kościoła pod patronatem kardynała Enrico Enríqueza rozpoczął Carlo Stefano Fontana (bratanek bardziej znanego Carlo Fontany), którego dziełem jest fasada. Kolejna przebudowa została rozpoczęta w 1753 roku przez Nicolò Picconi, trwała ona około sześciu lat[1].

W 1810 roku kongregacja celestynów została zlikwidowana. Kompleks otrzymali jezuici, którzy zostali z kolei usunięci z niego w 1873 roku. W 1889 roku przy kościele powołano do życia parafię[1].

Architektura i sztuka[edytuj | edytuj kod]

Fasada

Dolna kondygnacja fasady ma pięć łuków prowadzących do loggii oraz cztery pilastry doryckie podtrzymujące belkowanie. Środkowy łuk jest nieco szerszy od pozostałych, ze zdobieniem i muszlą u góry, w przestrzeni pod nim znajduje się figura Matki Bożej z Dzieciątkiem[1].

Druga kondygnacja fasady ma pięć prostokątnych okien o jednakowych rozmiarach, oddzielonych czterema jońskimi pilastrami, podtrzymującymi belkowanie z dedykacją i rokiem 1711. Powyżej znajduje się trójkątny tympanon, który zasłonięty jest w znacznym stopniu przez półokrągły naczółek z herbem papieża Klemensa XII[1].

Dzwonnica

Z prawej strony fasady widoczna jest XIII-wieczna ceglana dzwonnica, która w rzeczywistości znajduje się w północnym rogu klasztoru. Nakryta jest piramidalnym daszkiem, każda strona ma trzy otwory utworzone przez arkadę podzieloną wapiennymi kolumnami[1].

Dzwonnica


Wnętrze kościoła

Wnętrze kościoła jest trójnawowe, nawy boczne od nawy środkowej oddzielają cztery arkady po każdej stronie z podwójnymi pilastrami jońskimi[1].

Na suficie nawy głównej znajduje się fresk przedstawiający św. Euzebiusza w chwale autorstwa Antona Raphaela Mengsa z 1757 lub 1759 roku[1].

Wnętrze kościoła
Chwała św. Euzebiusza, Anton Raphael Mengs, XVIII w., malowidło na suficie


Barokowy ołtarz główny z czerwonego i białego marmuru ma cztery kolumny korynckie. W ołtarzu umieszczono obraz Madonny z Dzieciątkiem autorstwa Pompeo Batoni. Malowidło to wmontowano w relief, który w dolnej części przedstawia dwóch świętych czczących wizerunek (św. Euzebiusz po lewej i św. Wincenty po prawej). W trójkątnym naczółku ołtarza znajduje się obraz przedstawiający Apoteozę św. Eustachego[1].

W prezbiterium znajdują się dwa ołtarze boczne. Ołtarz po lewej zawiera malowidło Elekcja papieża Celestyna autorstwa Andreasa Rutharda, natomiast ołtarz po prawej przedstawia św. Benedykta, namalowanego przez Cesare Rossetti[1].

Za ołtarzem głównym znajduje się rzeźbiony w drewnie orzechowym chór z 1556 roku przeznaczony dla mnichów celestyńskich. W chórze znajduje się ołtarz z Ukrzyżowaniem autorstwa Cesare Rossetti (msza dla wspólnoty monastycznej był sprawowana przy tym ołtarzu w dni powszednie). W chórze wisi także obraz Matki Bożej ze świętymi Euzebiuszem i Wincentym autorstwa Baldasare Croce, który wcześniej był obrazem ołtarza głównego[1].

Ołtarz główny
Ołtarz św. Benedykta
Elekcja papieża Celestyna


Kardynałowie prezbiterzy[edytuj | edytuj kod]

Kościół św. Euzebiusza jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sancti Eusebii)[3]. Tytuł ten został zlikwidowany przez Grzegorza XVI w 1841 roku i przywrócony przez Piusa IX 25 czerwca 1877 roku[3].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Mianowany przez antypapieża Anakleta II
  2. ↑ Mianowany przez antypapieża Mikołaja V
  3. ↑ a b Mianowany przez antypapieża Klemensa VII
  4. ↑ Mianowany przez antypapieża Jana XXIII

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Sant'Eusebio all'Esquilino. Churches of Rome. [dostęp 2019-07-14]. (ang.).
  2. ↑ a b c Parrocchia Sant'Eusebio all'Esquilino. Diocesi di Roma. [dostęp 2019-07-14]. (wł.).
  3. ↑ a b Kościół św. Euzebiusza w Rzymie [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-07-14] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kościół_św._Euzebiusza_w_Rzymie&oldid=73560165”