Kościół św. Franciszka Salezego i św. Andrzeja Boboli w Gorzycach

Kościół świętego Franciszka Salezego i świętego Andrzeja Boboli

296/A z 15.05.1986
kościół parafialny
widok od frontu
Państwo	Polska
Miejscowość	Gorzyce
Adres	ul. Józefa Piłsudskiego
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Franciszka Salezego i św. Andrzeja Boboli
Wezwanie	św. Franciszka Salezego i św. Andrzeja Boboli
Wspomnienie liturgiczne	24 stycznia i 16 maja
Historia Data rozpoczęcia budowy 1947 Data zakończenia budowy 1950 1996-1999 Data poświęcenia 1958
Dane świątyni Architekt Wawrzyniec Dayczak Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 + 1 (wieżyczka na sygnaturkę) Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3 + transept
Położenie na mapie gminy Gorzyce Kościół świętego Franciszka Salezego i świętego Andrzeja Boboli
Położenie na mapie Polski Kościół świętego Franciszka Salezego i świętego Andrzeja Boboli
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Kościół świętego Franciszka Salezego i świętego Andrzeja Boboli
Położenie na mapie powiatu tarnobrzeskiego Kościół świętego Franciszka Salezego i świętego Andrzeja Boboli
50°39′59,6″N 21°50′18,2″E

Kościół świętego Franciszka Salezego i świętego Andrzeja Boboli – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Gorzyce diecezji sandomierskiej).

Obecna świątynia została wzniesiona w latach 1947−1950 według projektów architekta inżyniera Wawrzyńca Dayczaka (proboszczem w tym czasie był ksiądz Adam Osetek). Budowla została konsekrowana przez biskupa Stanisława Jakiela w 1958 roku. Kościół został rozbudowany w latach 1996−1999 według projektu Jerzego Filipowskiego. Całością prac budowlanych kierował ksiądz Władysław Drewniak. Świątynia po wykonanej przebudowie została poświęcona przez biskupa Krzysztofa Nitkiewicza 22 października 2017 roku. Kościół jest dużą budowlą, dominującą nad krajobrazem wsi. Wybudowano ją w dwóch etapach. Pierwotnie ta ceglana, otynkowana budowla, posiadająca strzelistą sygnaturkę na dachu swoją architekturą nawiązywała do stylu modernistycznego. Została wpisana do rejestru zabytków. Na przełomie XX i XXI wieku świątynia została znacznie rozbudowana, poprzez dodanie z tyłu ceglanego transeptu i sporych rozmiarów prezbiterium z zapleczem i emporami (wewnętrznymi balkonami). Jednocześnie została obmurowana cegłą starsza część kościoła. Ściany poprzecinane są powtarzającymi się, wąskimi, oknami prostokątnymi na dole i półkolistymi na górze. Na skrzyżowaniu transeptu i nawy znajduje się wieloboczna wieża, zwieńczona modernistyczną latarnią i dużych rozmiarów krzyżem, której okna doświetlają wnętrze od góry. Całość bryły jest dopełniona wybudowaną na planie krzyża greckiego, wysoką, ceglaną wieżą – dzwonnicą z lewej strony, połączoną ze świątynią pojedynczą łukową arkadą i zakończoną na górze czterema lunetami, mieszczącymi dzwony, oraz blaszaną banią, opartą na czterech podporach i zwieńczoną smukłym krzyżem. Wnętrze budowli posiada tonację białą, urozmaiconą ceglanym detalem i witrażami: oryginalnymi – modernistycznymi i współczesnymi. Podwyższone prezbiterium jest zamknięte marmurowym ołtarzem, ozdobionym obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy i znajdującymi się w niszach masywnymi figurami patronów świątyni. W narożnikach transeptu znajduje się także miejsce dla ołtarzyków bocznych z poprzedniego kościoła. Nad wejściem jest zbudowany chór muzyczny z wielogłosowymi i oryginalnymi koncertowymi organami piszczałkowymi.