Kościół św. Marcina w Szebniach

Kościół św. Marcina

A-87 z dnia 05.01.1961
Kościół nieczynny kultowo
Widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Szebnie
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Marcina w Szebniach
Wezwanie	św. Marcina
Wspomnienie liturgiczne	11 listopada
Historia Data zakończenia budowy 1605
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno modrzewiowe Ołtarz • liczba ołtarzy 3
Położenie na mapie gminy wiejskiej Jasło Szebnie, kościół św. Marcina
Położenie na mapie Polski Szebnie, kościół św. Marcina
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Szebnie, kościół św. Marcina
Położenie na mapie powiatu jasielskiego Szebnie, kościół św. Marcina
49°45′41,8″N 21°35′50,9″E

Kościół św. Marcina w Szebniach – kościół rzymskokatolicki pw. św. Marcina, wzniesiony w 1605, znajdujący się w Szebniach.

Po wybudowaniu nowego kościoła od 2003 świątynia nieczynna kultowo. Obiekt włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia

Pierwszy kościół w Szebniach powstał w 1326. Potem zbudowano jeszcze cztery świątynie i wszystkie spłonęły. Zachowany do dzisiaj wzniesiono w 1605. Odnawiany w 1759. W 1794 przeszedł gruntowny remont wsparty przez Gorajskich ówczesnych właścicieli wsi. Mosiężny żyrandol-pająk, rzeźbę św. Antoniego, obraz św. Teresy, nowy ornat i drugi dzwon zakupiono w 1820. Poświęcony został przez biskupa przemyskiego Franciszka Wierzchlejskiego 29 czerwca 1855. W 1894 z inicjatywy proboszcza Władysława Sarny znacznie przebudowano świątynię. Rozebrano grożącą zawaleniem wieżę-dzwonnicę, przedłużono nawę i dostawiono przybudówki po bokach nawy i prezbiterium. Postawiono nową murowaną dzwonnicę. W 1943 nową dekorację malarską stylizowaną na ludowo wykonał prof. Jan Wodyński. Podczas walk frontowych w styczniu 1945 kościół został poważnie uszkodzony. W lutym 1945 naprawiono dach i ściany, a rok później ołtarze. Nową polichromię wykonał w 1957 malarz Stanisław Szmuc. W 1960 zainstalowano organy czeskiej firmy Riegera pochodzące z kościoła jezuitów w Tarnopolu. Kapitalny remont budowli przeprowadzono w latach 2012–2013.

• 
  Elewacja wschodnia
• 
  Wnętrze
• 
  Od strony zachodniej

Architektura i wyposażenie

Jest to budowla konstrukcji zrębowej, nieorientowana. Świątynia składa się z trzech części. Do trójbocznie zamkniętego prezbiterium od strony wschodniej przylega zakrystia, a od zachodniej murowany skarbczyk. Do szerokiego korpusu nawowego z węższą częścią dostawioną w 1894 przylegają: od północy przylega kwadratowy przedsionek, a od strony zachodniej dwa przedsionki połączone podcieniem na słupach. Dachy dwuspadowe pokryte blachą z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną latarnią. Ściany oszalowane pionowo deskami z listwowaniem, wzmocnione lisicami.

Wnętrze nakryte stropami płaskimi z fasetą. Ściany i stropy pokryte polichromią figuralno-ornamentalną. XVIII wieczne wyposażenie kościoła ufundowała rodzina Gorajskich: trzy ołtarze, główny z obrazem św. Marcina i figurą Chrystusa na Krzyżu, boczny lewy z obrazem św. Rodziny i boczny prawy z obrazem Serca Pana Jezusa. Pod chórem kropielnica wykonana z jednego kamienia.

Otoczenie

Na terenie przykościelnym, arkadowa murowana dzwonnica z końca XIX w. oraz klasycystyczne nagrobki rodziny Gorajskich.

• 
  Kościół przed remontem (2008)
• 
  Ołtarz główny
• 
  Dzwonnica

Bibliografia

• Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda, Sebastian Wypych Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia, Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2001, ss. 172, 173 ISBN 83-85557-88-1, ISBN 83-85368-79-5
• Władysław Sarna, Opis powiatu jasielskiego ,1908, Jasło, ss. 316-322 ISBN 83-7343-071-7
• Krzysztof Zieliński, Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego, Rzeszów 2015, ss. 272, 273 ISBN 978-83-61577-68-3