Kościół św. Marka w Bedburgu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Marka w Bedburgu
St. Markus Schneppenbaum
kościół parafialny
Ilustracja
Widok kościoła od wschodu
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

 Nadrenia Północna-Westfalia

Miejscowość

Bedburg-Hau

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

diecezja

diecezja Münsteru

Wezwanie

św. Marek

Położenie na mapie Nadrenii Północnej-Westfalii
Mapa konturowa Nadrenii Północnej-Westfalii, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marka w Bedburgu”
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Marka w Bedburgu”
Ziemia51°45′47″N 6°11′10″E/51,763056 6,186111
Strona internetowa

Kościół św. Marka w Bedburgu – kościół znajdujący się w Bedburg-Hau (położonym w Nadrenii Północnej-Westfalii w Niemczech), wzniesiony w XII w. jako część klasztoru norbertanów, obecnie kościół parafialny parafii św. Jana Chrzciciela (Pfarrgemeinde Heiliger Johannes der Täufer).

Klasztor[edytuj | edytuj kod]

Kościół wzniesiono jako kościół klasztorny norbertanów powstał zapewne ok. 1124 (a pierwsza znana wzmianka o klasztorze pochodzi z 1138). Inicjatorem założenia klasztoru był założyciel zakonu Norbert z Xanten, a fundatorem hrabia Kleve Arnold I[1]. Prawdopodobnie początkowo męski klasztor zamienił się w drugiej połowie XII w. w zgromadzenie podwójne (zarówno dla zakonników, jak i zakonnic), a z czasem pozostały już tu tylko norbertanki[2]. Opiekę nad klasztorem sprawowali potomkowie fundatora, którzy z kościoła klasztornego uczynili swoją nekropolię (hrabiów Kleve chowano tu do XIII w.)[3].

Od XIV w. klasztor zaczął podupadać wskutek wojen i zaraz, m.in. został splądrowany przez księcia Geldrii Edwarda w drugiej połowie XIV w. oraz przez mieszczan z Nijmegen w 1499)[4]. W drugiej połowie XV w. doszło także do sporu między zakonnicami a książętami Kleve, którzy uważali, że w klasztorze doszło do zbytniego rozluźnienia dyscypliny[5]. Ostatecznie w 1519 papież Leon X zamienił klasztor w żeńskie zgromadzenie świeckich kanoniczek[6]. Z kolei po 1604 zgromadzenie zostało przeniesione do bezpieczniejszego Kleve, a budynki w Bedburgu zostały niezamieszkane i niszczały. Likwidacja zgromadzenia nastąpiła w 1802, a w 1804 kościół w Bedburgu został świątynią parafialną[7].

Kościół[edytuj | edytuj kod]

Pierwotny kościół nosił wezwanie Najświętszej Marii Panny i św. Jana Chrzciciela, a od XVI w. jedynie św. Jana Chrzciciela[8]. Był romańską budowlą wzniesioną na centralnym planie krzyża greckiego z wieżą wznoszącą się na przecięciu ramion krzyża. W dwóch wschodnich filarach podtrzymujących centralną wieżę znajdowały się klatki schodowe prowadzące na galerię. W połowie XV w. wschodnie ramię zostało przebudowane i rozbudowane w stylu gotyckim, z trójbocznym zamknięciem. W 1774 zabudowania klasztorne i większość kościoła zostały zburzone; pozostała jedynie wieża i wschodnie ramię kościoła. W 1804 ten zredukowany kościół zaczął pełnić funkcje parafialne[9].

Na przełomie XIX i XX w. zagrożony zawaleniem kościół został odnowiony, odbudowano przy tym brakujące trzy ramiona krzyża. Świątynię konsekrowano na nowo w 1902, dekorację malarską otrzymał w 1907. Ponownie odnowiono go w drugiej połowie XX w. (m.in. wymieniono wyposażenie, a w romańskich otworach okiennych osadzono okna witrażowe)[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]