Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Węglińcu

Kościół Matki Bożej Królowej Polski

A/1041 z dnia 15.01.2008
kościół filialny
widok od strony prezbiterium
Państwo	Polska
Miejscowość	Węgliniec ul. gen. Władysława Sikorskiego
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Najświętszego Serca Pana Jezusa
Wezwanie	Matki Bożej Królowej Polski
Wspomnienie liturgiczne	3 maja
Historia Data zakończenia budowy 1878 Aktualne przeznaczenie kościół filialny Poprzednie wyznanie protestantyzm (do 1945 roku)
Dane świątyni Styl neogotycki neoromański Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 1 Liczba naw 1
Położenie na mapie Węglińca Kościół Matki Bożej Królowej Polski
Położenie na mapie Polski Kościół Matki Bożej Królowej Polski
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół Matki Bożej Królowej Polski
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego Kościół Matki Bożej Królowej Polski
Położenie na mapie gminy Węgliniec Kościół Matki Bożej Królowej Polski
51°17′21,08″N 15°13′10,02″E

Kościół Matki Bożej Królowej Polski – rzymskokatolicki kościół filialny należący do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Węglińcu. Jest jedynym rejestrowanym zabytkiem miasta.

Historia

Jest to świątynia poewangelicka wybudowana w 1878 roku. W 1947 roku została przejęta przez katolików i zaopiekowali się nią kolejarze. W 1947 roku dzięki staraniom kolejarzy i księdza proboszcza kościół został poświęcony razem z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Otrzymał wtedy wezwanie Matki Bożej Królowej Korony Polski. Ze względu na to, że kolejarze zaopiekowali się świątynią, jest ona nazywana potocznie kościołem kolejowym i służy parafianom do dnia dzisiejszego.

Architektura

Jest to Kościół posiadający jednonawową dyspozycję przestrzennej z wydzielonym, poligonalnym prezbiterium oraz z dobudowaną od strony południowo-wschodniej wieżą, w której przyziemiu znajduje się zakrystia. Wejście główne, znajdujące się w płytkim portyku zakończonym trójkątną ścianą szczytową, jest zaakcentowane sygnaturką.

Bryła świątyni jest ukształtowana na zasadzie dodatków i nakryta w części kor­pusu dachem dwuspadowym, a nad prezbiterium dachem wielopołaciowym. Dominującym elementem jest zbudowana na planie kwadratu wieża nakryta dachem namiotowym. Budowla jest postawiona na wysokim cokole, posiada jednakowe pod względem formy i detalu elewacje, oblicowane cegłą ceramiczną, z detalem architektonicznym wykonanym z użyciem tego samego materiału. Artykulacja elewacji jest wyznaczona przez zamknięte łukiem pełnym otwory okienne z ceglanymi maswerkami. Narożniki są ujęte przez wąskie lizeny, zwieńczone na szczycie sterczynami z motywem krzyża. Całość jest zwieńczona gzymsem koronującym podpartym na konsolkach z fryzem kostkowym znajdującym się niżej.

Dyspozycja wnętrza związana jest z układem i formą brył poszczególnych części świątyni. Jednonawowy korpus posiadający zwartą, jednakową strukturę jest nakryty stropem, posiadającym proste fasety. Nawa jest ujęta przez jedną kondygnację empor oraz szeroką, złamaną w środ­kowej części emporą organową podpartą drewnianymi filarami. Prezbiterium otwiera się do nawy łukiem tęczowym.

Architektonicznie świątynia posiada zarówno elementy neogotyku (przykładem jest wyeksponowanie cegla­nego wątku stylizowanych przypór narożnikowych i maswerków), jak i neoromanizmu (przykładem są tu półkoliście zamknięte otwory okienne, fryz kostkowy). Wieża charakteryzująca się nowoczesnymi, modernistycznymi formami równocześnie idealnie wiąże się z korpusem kościoła powstałym w XIX wieku.