Kościół Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnówku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnówku
A-759 z dnia 28.07.1994
kościół filialny
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Miejscowość

Tarnówko

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

Matka Boża Szkaplerzna

Położenie na mapie gminy Połajewo
Mapa konturowa gminy Połajewo, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnówku”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnówku”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnówku”
Położenie na mapie powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego
Mapa konturowa powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Szkaplerznej w Tarnówku”
Ziemia52°46′40,5″N 16°36′11,1″E/52,777917 16,603083

Kościół pw. Matki Bożej Szkaplerznejneogotycki katolicki kościół filialny znajdujący się w Tarnówku w gminie Połajewo. Należy do parafii w Boruszynie.

Kościół został wzniesiony w latach 1907-1909 (konsekracja 21 grudnia 1909) jako świątynia ewangelicka. W okresie II Rzeczypospolitej był we władaniu parafii należącej do superintendentury Oborniki-Chodzież Ewangelickiego Kościoła Unijnego[1].

Obiekt jest zlokalizowany na północno-wschodnim skraju wsi. Tworzy zwarty kompleks z dawną pastorówką. Obiekt wzorowano na kościele z Jabłonowa Pomorskiego. Oba nawiązują stylowo do XIV-wiecznych świątyń z terenu Ziemi Dobrzyńskiej, co było związane z zaleceniami budowlanymi władz pruskich[2][3]. Okupanci nazistowscy zamknęli świątynię, a po II wojnie światowej przekazano ją parafii boruszyńskiej.

Obiekt wzniesiony z cegieł palonych. Dach pokryty dachówką ceramiczną. Szczyty zachodni i z kruchtą dekorowane wąskimi otynkowanymi blendami i sterczynami. Wyposażenie to m.in. organy z trzema polami piszczałkowymi zwieńczone krenelażem, a także żyrandol neoromański[4].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stefan Grelewski, Wyznania protestanckie i sekty religijne w Polsce współczesnej, Lublin 1937, s. 327-328.
  2. Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.231, ISBN 978-83-7272-242-3
  3. Puszcza Notecka, mapa 1:100.000 wraz z treścią turystyczną, BiK, Piła, ISBN 978-83-88963-75-9
  4. Parafia Boruszyn. [dostęp 2014-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-12)].