Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Piskorzynie

Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Piskorzynie
	A/3006/662/W z 7.07.1993
	kościół parafialny
	; Widok od strony arkad kruchty
Państwo	Polska
Miejscowość	Piskorzyna
Adres	Piskorzyna 42, Piskorzyna 56-160
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Parafia Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Wezwanie	Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1918
Data zakończenia budowy	1920
Poprzednie wyznanie	protestantyzm
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • klinkier
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
	Położenie na mapie gminy Wińsko Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Piskorzynie
	Położenie na mapie Polski Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Piskorzynie
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Piskorzynie
	Położenie na mapie powiatu wołowskiego Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Piskorzynie
	51°29′57,7871″N 16°37′53,4090″E/51,499385 16,631502
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny w Piskorzynie – rzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany w Piskorzynie (powiat wołowski, województwo dolnośląskie). Funkcjonuje przy nim Parafia Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny^[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Od średniowiecza wieś przynależała do parafii Wińsko. W połowie XVI wieku (być może około 1520^[3]) wzniesiono we wsi kościół protestancki, który stał się parafialnym w 1745 lub 1748 roku. W latach 1870-1871 zbudowano nowy kościół dla protestantów, który w dużej części spłonął w 1916 roku. Odbudowano go tymczasowo i 10 listopada 1916 konsekrowano, jednak już w 1918 postanowiono zbudować nową świątynię. Jej projektantem była spółka "Klein und Wolf" z Wrocławia. Z poprzedniego kościoła zachowano wieżę (nie uległa spaleniu) i jej aneksy oraz w część murów obwodowych. Budowa zakończyła się w roku 1920. Po II wojnie światowej obiekt został kościołem katolickim (ostatnim pastorem ewangelickim do 1945 był Georg Schubert^[3])^[4]. Parafię erygowano tu w 1972 roku (od 1964 roku prowadzone są księgi metrykalne)^[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Murowana, klinkierowa, dwukondygnacyjna świątynia stojąca w środku wsi jest (z wyjątkiem wieży) przykładem wczesnego modernizmu z nawiązaniami do stylów historycznych. Detal wykonany jest w tynku. Prezbiterium zwrócone jest na zachód. Nawę pokrywa dach mansardowy. Do prezbiterium przylega czterokondygnacyjna wieża starego kościoła zbudowana na planie kwadratu, kryta dachem namiotowym, z dwoma aneksami, pokrytymi dachami dwupołaciowymi. Część wejściową (wschodnią) zdobi monumentalny, arkadowy, trójboczny przedsionek z trójkątnym naczółkiem. Elewacje nawy są sześcioosiowe, dzielone lizenami (tynk). W kondygnacji dolnej znajdują się biforia, a w górnej duże okna pozamykane łukami pełnymi. Okna mają witraże z barwionego szkła z ornamentalną bordiurą. Inskrypcje witrażowe upamiętniają osoby poległe w I wojnie światowej^[4].

Wnętrze[edytuj | edytuj kod]

W zachodniej części czworobocznego korpusu świątyni zlokalizowano stosunkowo wąskie prezbiterium ze sklepieniem kolebkowym. Prezbiterium flankują ośmioboczna zakrystia i pomieszczenie gospodarcze. Wzdłuż ścian nawy znajdują się empory, w tym empora organowa od wschodu. Nawa w części środkowej przykryta jest pozornym sklepieniem zwierciadlanym. We wschodniej części korpusu nawowego znajduje się wąska eliptyczna kruchta flankowana dwiema klatkami schodowymi z trójbiegowymi schodami^[4].

W kościele znajduje się kilka płyt nagrobnych z figurami stojącymi pochodzących z XVI wieku^[3].