Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Świedziebni

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego

A/1260/1-3 z 28.12.2006
kościół parafialny
widok od frontu
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Miejscowość	Świedziebnia
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	św. Bartłomieja
Wezwanie	Podwyższenia Krzyża Świętego
Wspomnienie liturgiczne	14 września
Historia Data rozpoczęcia budowy 1876 Data zakończenia budowy 1879 Data poświęcenia 1879
Dane świątyni Styl neoklasycystyczny Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1 + transept
Położenie na mapie gminy Świedziebnia Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Położenie na mapie Polski Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Położenie na mapie powiatu brodnickiego Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
53°09′08,7″N 19°33′14,1″E

Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii św. Bartłomieja w Świedziebni (dekanat rypiński diecezji płockiej).

Obecna murowana świątynia została zbudowana w latach 1876–1879 zapewne według projektu architekta L. Gosławskiego z Płocka. Uroczyście została konsekrowana w 1879 roku przez biskupa sufragana płockiego Aleksandra Gintowta-Dziewałtowskiego. W 2015 roku została odnowiona malatura na suficie wykonana przez Drapiewskich i freski wokół ołtarza głównego. Zostało wymienione pokrycie dachowe, natomiast w oknach kościoła zostały wstawione witraże.

Widok kościoła przed 1909

Grób generała Józefa Niemojewskiego na cmentarzu przykościelnym

Świątynia znajduje się na niewielkim wzniesieniu, w centralnej części wsi. Przy południowej elewacji kościoła jest umieszczony grób Józefa Niemojewskiego (1769-1839) – starosty śremskiego, generała insurekcji kościuszkowskiej i Księstwa Warszawskiego. Kościół reprezentuje styl neoklasycystyczny, jest orientowany, wybudowany został na planie krzyża łacińskiego z kwadratową wieżą od strony zachodniej, transeptem oraz półkoliście zamkniętym prezbiterium od strony wschodniej. Bryła świątyni składa się z trzech elementów: prezbiterium, masywnego korpusu nawowego z transeptem, a z przodu dominującej, czterokondygnacyjnej wieży. Kościół jest murowany, wzniesiony z cegły, otynkowany, artykulacja elewacji jest wyznaczona przez pilastry między którymi znajdują się otwory okienne i drzwiowe, elewacja jest zwieńczona płaskim fryzem i czterouskokowym gzymsem koronującym. Elewacja frontowa (czyli zachodnia) jest trzyosiowa, posiada wieżę w osi środkowej. W przyziemiu znajduje się centralnie umieszczony portal główny, nad którym znajduje się okulus. Strefa środkowa, z otworem okiennym umieszczonym na osi i ze spływami wolutowymi ujmującymi wieżę, jest zwieńczona gzymsem z półkolistym zagierowaniem. Strefa górna z otworami dzwonnymi, jest zwieńczona baniastym dachem hełmowym. Do wyposażenia świątyni należą ołtarz główny i dwa ołtarze boczne powstałe około 1879 roku, feretrony ludowe: ozdobiony rzeźbą św. Barbary (XIX wiek); ozdobiony obrazami świętych Katarzyny i Walentego (ok. połowa XIX wieku), krucyfiks w stylu barokowym (XVIII wiek); barokowo-ludowe anioły (XVIII wiek); krucyfiksy ludowe (wykonane w XVIII i XIX wieku), kielichy: w stylu późnorenesansowym (1. połowa XVII wieku); w stylu regencyjnym (około 1730 rok), relikwiarz wykonany w 1877 roku i oznaczony cechą Norblina, złotnika z Warszawy, monstrancja w stylu eklektycznym (około połowy XIX wieku), oznaczona cechą miejską Poznania oraz monogramem J B i nazwiskiem Brygier (zapewne złotnika). W apsydzie prezbiterium jest umieszczona polichromia z 1960 roku wykonana przez Zbigniewa Łoskota.