Kościół Przemienienia Pańskiego w Daniszewie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Przemienienia Pańskiego w Daniszewie
544/62 z 30 marca 1962 (dot. kościoła z 1717)
kościół parafialny
Ilustracja
Widok od frontu
Państwo

 Polska

Miejscowość

Daniszewo

Adres

Daniszewo 42, 09-454 Bulkowo

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Przemienienia Pańskiego w Daniszewie

Wezwanie

Przemienienie Pańskie

Położenie na mapie gminy Bulkowo
Mapa konturowa gminy Bulkowo, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół Przemienienia Pańskiego w Daniszewie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Przemienienia Pańskiego w Daniszewie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Przemienienia Pańskiego w Daniszewie”
Położenie na mapie powiatu płockiego
Mapa konturowa powiatu płockiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół Przemienienia Pańskiego w Daniszewie”
Ziemia52°34′57,3830″N 20°08′29,0641″E/52,582606 20,141407
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Przemienienia Pańskiego w Daniszewie – rzymskokatolicki kościół parafialny zlokalizowany we wsi Daniszewo (powiat płocki) w diecezji płockiej. Funkcjonuje przy nim Parafia Przemienienia Pańskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze i ołtarze

Parafia prawdopodobnie powstała we wsi w XII wieku, natomiast pierwszy zapis o świątyni pochodzi z 1389. Lokalnym proboszczem był tutaj m.in. przyszły biskup płocki, Ścibor z Gościeńczyc. Drugi (drewniany) kościół wzniesiono w połowie XVI wieku. Jego konsekracji dokonał biskup Jakub Bieliński. Na wyposażeniu budowli były dwa ołtarze boczne i główny z wizerunkiem Wniebowzięcia NMP w otoczeniu Apostołów. Został on usunięty, by dać miejsce nowemu, renesansowemu w 1590. Świątynia ta spaliła się w 1713, a kolejną (o cechach neoklasycystycznych[1]) zbudowano w 1717[1] (była konsekrowana przez biskupa Marcina Załuskiego w 1739). W 1754 została oszalowana, a w w 1860 odnowiona. Generalny remont przeszła w 1895. Miała wewnętrzne malowidła zaprojektowane przez Władysława Drapiewskiego i namalowane przez Józefa Warzyńskiego pochodzącego z Kikoła. W końcu XIX wieku zbudowano dzwonnicę parawanową w stylu neogotyckim. Podczas okupacji niemieckiej kościół był okresami nieczynny. Niemcy aresztowali i zamordowali wówczas w KL Soldau proboszcza Ludwika Łukasiewicza oraz wikariusza Jana Kozłowskiego (1941). W latach 1947-1951 kościół ponownie remontowano[2].

W 1994 świątynia z 1717 została rozebrana (ostatnia msza odbyła się tam 5 czerwca 1994[3]). Zastąpił ją kościół ceglany, wzniesiony z inicjatywy proboszcza Tadeusza Zabornego oraz parafian, konsekrowany przez biskupa Zygmunta Kamińskiego 27 października 1996[2]. Pierwsza msza została w nim odprawiona 20 listopada 1994[3]. W latach 2005-2006 powstała polichromia wewnętrzna[2].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Obiekt pierwotny (z 1717) był drewniany, orientowany, trójnawowy, wzniesiony na planie prostokąta i stał na kamiennej podmurówce. Prezbiterium było węższe od korpusu nawowego i zamknięte trójbocznie. Przy prezbiterium, od północy, znajdowała się zakrystia, a od południa mały aneks. Bryłę pokrywał dach dwuspadowy z sygnaturką. Fasada główna miała boczne ryzality, a w części środkowej wsparta była na dwóch słupach. Wieńczył ją trójkątny tympanon. Elewacje boczne dzielone były pilastrami i miały półkoliście zamknięte okna. Nawy rozdzielały dwa rzędy słupów, a chór wspierał się na dwóch słupach. Strop był drewniany, dekorowany malarsko (Drapiewski)[1].

Nowy kościół murowany wiernie odtwarza bryłę starego, drewnianego[3].

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Na wyposażeniu budowli znajduje się ołtarz główny z obrazem Matki Bożej i darami wotywnymi (najstarszy z 1500), który cieszy się szczególnym nabożeństwem w okolicy. Organy są przeniesione z poprzedniego kościoła. Skonstruowano je w warsztacie Wacława Przybyłowicza (lata 90. XIX wieku). Ambona jest barokowa (pierwsza połowa XVIII wieku), a chrzcielnica neobarokowa (około 1860). Z XVII wieku pochodzi rzeźba Chrystusa Frasobliwego[2]. Prosta, gładka patena pochodzi z warsztatu złotnika toruńskiego, Nikolausa Bröllmanna[4].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Joanna Giżejewska, karta zabytku, luty 1980, s. 2.
  2. ↑ a b c d Diecezja płocka, Daniszewo, Parafia pw. Przemienienia Pańskiego [online], Diecezja Płocka [dostęp 2024-04-16] (pol.).
  3. ↑ a b c Parafia Daniszewo, O Nas [online], My Site [dostęp 2024-04-16] (ang.).
  4. ↑ Anna Frąckowska, Jacek Tylicki, Bröllmannowie – złotnicy toruńscy przełomu XVII i XVIII wieku. Addenda i corrigenda, w: Acta Universitatis Nicolai Copernici (Zabytkoznawstwo i Konserwatorstwo), vol. XL, Toruń, 2011, s. 137
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kościół_Przemienienia_Pańskiego_w_Daniszewie&oldid=73527500”