Komisja Główna do Spraw Dziecka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Komisja Główna do Spraw Dziecka – jednostka organizacyjna Prezesa Rady Ministrów istniejąca w latach 1949–1951, powołana w celu wspierania i koordynowania polityki socjalnej Państwa w dziedzinie opieki nad dzieckiem.

Powołanie Komisji[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 1949 r. w sprawie powołania Komisji Głównej dla spraw dziecka ustanowiono Komisję[1].

Cele powołania Komisji[edytuj | edytuj kod]

Komisja powołana była do:

  • koordynowania w ramach ogólnej polityki socjalnej Państwa działalności władz i instytucji państwowych i samorządowych oraz organizacji społecznej w dziedzinie opieki nad dzieckiem,
  • zapewnienia racjonalnej gospodarki funduszami przeznaczonymi na cele opieki nad dzieckiem.

Zakres działania Komisji[edytuj | edytuj kod]

Do zakresu działania Komisji należało:

  • ustalanie zasad programowych i organizacyjnych w sprawie opieki nad dzieckiem,
  • opracowywanie i opiniowanie projektów i wniosków w dziedzinie opieki nad dzieckiem;
  • ustalania wytycznych dla bezpośredniej działalności władz i instytucji państwowych w dziedzinie opieki nad dzieckiem i gospodarki funduszami na ten cel przeznaczonymi, tudzież dla nadzoru państwowego nad władzami i instytucjami samorządowymi oraz organizacjami społecznymi w tej dziedzinie.

Zniesienie Komisji[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 1951 r. w sprawie zniesienia Komisji Głównej dla Spraw Dziecka zlikwidowano Komisje[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uchwała Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1949 r. w sprawie powołania Komisji Głównej dla spraw dziecka. M.P. z 1949 r. nr 49, poz. 681
  2. Uchwała nr 307 Rady Ministrów z dnia 28 kwietnia 1951 r. w sprawie zniesienia Komisji Głównej dla Spraw Dziecka. M.P. z 1951 r. nr 39, poz. 468