Konferencja Arcadia
Konferencja Arcadia – (22 grudnia 1941 – 14 stycznia 1942) zwana też I Konferencją Waszyngtońską, pierwsza z najważniejszych polityczno-wojskowych konferencji anglo–amerykańskich podczas II wojny światowej, podczas której ustalono wspólne zasady walki przeciwko państwom „Osi”. W odbytej w Waszyngtonie konferencji, udział wzięli premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill i prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin Delano Roosevelt oraz najwyżsi dowódcy wojskowi z obu krajów.
Najważniejszym ustaleniem konferencji była tajna wówczas zasada „Germany First” (Niemcy pierwsze), zwana również zasadą „Europe First” (Europa pierwsza), która do końca wojny ustaliła priorytety zachodnich aliantów.
„Niemcy pierwsze”[edytuj | edytuj kod]
Mimo istniejącego od wybuchu II wojny światowej pewnego stopnia kooperacji między Wielką Brytanią, a USA, po wciągnięciu japońskim atakiem na Pearl Harbor Stanów Zjednoczonych do wojny, zaistniała potrzeba formalizacji między dwoma sojusznikami wspólnej strategii wojennej. W tym czasie bowiem, większość Europy była już podbita przez Niemcy, z jednostkami Wehrmachtu znajdującymi się kilkadziesiąt kilometrów od Moskwy, podczas gdy po ataku na Hawaje, i zatopieniu pod Kuantanem brytyjskich pancerników HMS „Prince of Wales” oraz „Repulse”, wojska Cesarstwa Wielkiej Japonii czyniły szybkie postępy na Pacyfiku. Podobnie jednak jak Churchill, także najwyższe cywilne i wojskowe dowództwo amerykańskie, stało na stanowisku że pierwszeństwo przed dalekowschodnim i pacyficznym teatrem wojennym, powinno mieć pokonanie Niemiec, jako państwa z większym potencjałem naukowym i gospodarczym od Japonii. Następnie miało nastąpić skierowanie wszystkich sił obu państw do walki z imperium japońskim. Do tego czasu, siły aliantów miały na Pacyfiku skupić się jedynie na powstrzymywaniu działań japońskich. Jak w ściśle tajnym – podpisanym także przez dowódcę US Navy adm. Ernesta Kinga – memorandum przygotowującym konferencję pisał generał George Marshall – najwyższy wojskowy dowódca US Army:
Niemcy są dominującą siłą wśród państw Osi. [Nawet po przystąpieniu Japonii do wojny] niezmiennie uważamy, że Niemcy nadal są głównym wrogiem, a ich porażka jest kluczem do zwycięstwa. Po pokonaniu Niemiec musi nastąpić upadek Włoch i klęska Japonii. W naszej rzetelnie przemyślanej opinii, powinno to być zatem kardynalną zasadą, że od operacji przeciwko Niemcom powinno się odciągać tylko minimum siły niezbędnej do obrony naszych żywotnych interesów na innych teatrach[1].
Ustalona w Waszyngtonie zasada Germany First, nigdy nie była kwestionowana ani przez amerykańskie dowództwo wojskowe i polityczne, ani też przez kierownictwo brytyjskie. Nie kwestionował jej nawet pozostawiony w jej efekcie z minimalnym wsparciem, prowadzący wojnę przeciw Japonii dowódca amerykańskiej Floty Pacyfiku admirał Chester Nimitz[1]. Jak bowiem po czasie stwierdził Nimitz, „logika zasady Germany-first, miała pełne zrozumienie wśród nas, którzy musieliśmy prowadzić wojnę na Pacyfiku”[1].
Zasada Europe First przetrwała jako kluczowa w decyzjach zachodnich aliantów do końca wojny[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanley Sandler: World War II in the Pacific An Encyclopedia. New York & London: Garland Publishing, 2001. ISBN 0-8153-1883-9.
- Ian W. Toll: Pacific Crucible:. T. War at Sea in the Pacific, 1941-1942. Nowy Jork: Norton & Company, November 14, 2011, seria: Pacific War Trilogy. ISBN 978-0393068139.