Przejdź do zawartości

Korzenianka marcepanowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Korzenianka marcepanowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

podziemniczkowate

Rodzaj

korzenianka

Gatunek

korzenianka marcepanowa

Nazwa systematyczna
Phaeocollybia christinae (Fr.) R. Heim
Encyclop. Mycol., 1 Le Genre Inocybe (Paris) 1: 71 (1931)
Charakterystyczny spiczasty trzon
Blaszki

Korzenianka marcepanowa (Phaeocollybia christinae (Fr.) R. Heim) – gatunek grzybów należący do rodziny Hymenogastraceae[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phaeocollybia, Hymenogastraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy gatunek ten zdiagnozował w 1838 r. Elias Magnus Fries, nadając mu nazwę Agaricus christinae. Drugi człon nazwy utworzył od imienia swojej żony. Do rodzaju Phaeocollybia (korzenianka) przeniósł go w 1931 r. Roger Heim[2].

Synonimy naukowe[3]:

  • Agaricus christinae Fr. 1838
  • Hylophila christinae (Fr.) Quél.1886
  • Naucoria christinae (Fr.) Sacc. 1887

Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[4]

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kapelusz

Średnica 1–3,5 cm, za młodu stożkowaty lub jajowaty ze spiczastym garbem, z czasem staje się dzwonkowaty, na koniec szeroko rozpostarty i nadal posiada wyraźny i spiczasty garb. Brzeg ostry i często popękany. Powierzchnia gładka i higrofaniczna; podczas wilgotnej pogody ma barwę od pomarańczowej do miedzianoczerwonej i jest śliska, podczas suchej jest ochrowożółta i często pokryta ciemniejszymi, promienistymi plamkami[5].

Blaszki

Szerokie i wąsko przyrośnięte. U młodych owocników są jasnoochrowe, później rdzawożółtawe, w końcu rdzawobrązowe. Ostrza blaszek są gładkie[5].

Trzon

Wysokość 6–15 cm, grubość 3–7 mm, przy czym większa część trzonu tkwi pod ziemią. Jest kruchy i walcowaty, w dolnej części cieńszy i zakończony zaostrzonym końcem. Początkowo pełny, później rurkowaty. Powierzchnia nadziemna o barwie od pomarańczowej do rdzawoczerwonej, podziemna purpurowa lub winnoczerwona[5]. Osłona bulwy na jej obrzeżu jest zwykle żółtawa[5].

Miąższ

Białawy lub kremowy. Smak nieco ściągający, zapach niewyraźny[5].

Wysyp zarodników

O barwie od cynamonowej do czerwonobrązowej. Zarodniki szeroko jajowate, w płaszczyźnie bocznej eliptyczne, o rozmiarach 5–6 × 3,5–3,8 μm. Podstawki 4-zarodnikowe o rozmiarach 18-22 × 3,5–5 μm[6].

Gatunki podobne

Od innych występujących w Polsce gatunków korzenianek różni się spiczastym garbem, barwą kapelusza oraz kolorem trzonu. Charakterystyczny długi, głęboko zagłębiony w ziemi i cieńszy dołem trzon odróżnia go od innych podobnych morfologicznie grzybów[5].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Europie oraz wschodniej części Ameryki Północnej[2]. W Polsce występuje głównie w górach[4] i jest rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – narażony na wyginięcie[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Czechach, Niemczech, Danii i Słowacji[4].

Grzyb naziemny rosnący w lasach iglastych i mieszanych, głównie na kwaśnych glebach, szczególnie pod świerkami. Jego trzon głęboko wnika pod ziemię[5]

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Grzyb saprotroficzny, ale podejrzewa się, że jest również grzybem mykoryzowym związanym ze świerkami[2]. Grzyb niejadalny[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Index Fungorum [online] [dostęp 2018-02-28] (ang.).
  2. a b c Peter Roberts, Shelley Evans, The Book of Fungi, Chicago, Illinois: University of Chicago Press, 2011, s. 259, ISBN 978-0-226-72117-0.
  3. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-09-20] (ang.).
  4. a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 497, ISBN 83-89648-09-1.
  5. a b c d e f g h Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 358, ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. Alexander H. Smith, A contribution toward a monograph of Phaeocollybia, „Brittonia”, 9 (4), 1957, s. 195–217, ISSN 0007-196X.
  7. Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, s. 67, ISBN 83-89648-38-5.