Przejdź do zawartości

Lac Kir

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Lac Kir
Ilustracja
Lac Kir podczas operacji Dijon Plage
Położenie
Państwo

 Francja

Miejscowości nadbrzeżne

Dijon,
Talant,
Plombières-lès-Dijon,
Daix

Region

Burgundia-Franche-Comté

Morfometria
Wymiary
• max długość
• max szerokość


1500 m
300 m

Głębokość
• maksymalna


3,5 m

Długość linii brzegowej

3,6 km

Hydrologia
Rzeki zasilające

Ouche

Rzeki wypływające

Ouche

Położenie na mapie Côte-d’Or
Mapa konturowa Côte-d’Or, blisko centrum po prawej na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Lac Kir”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, blisko centrum na prawo u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Lac Kir”
Położenie na mapie Burgundii-Franche-Comté
Mapa konturowa Burgundii-Franche-Comté, w centrum znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Lac Kir”
Ziemia47°19′39″N 4°59′51″E/47,327500 4,997500

Lac Kir – sztuczne jezioro we Francji, w mieście Dijon, w departamencie Côte-d’Or. Powierzchnia jeziora wynosi 37 hektarów, długość 1500 metrów, szerokość 200-300 metrów.

Idea budowy sztucznego jeziora dla Dijon została zgłoszona 1 września 1945 roku przez nowo wybranego mera Dijon, kanonika Féliksa Kira, jednak dopiero w 1959 idea została włączona w projekt urbanistyczny obejmujący zagospodarowanie doliny rzeki Ouche oraz dwóch stoków: południowego (Cras) i północnego (Talant)[1]. Prace rozpoczęły się w sierpniu 1960 roku, kiedy wizytę w Dijon złożył minister budownictwa Pierre Sudreau. W trakcie prac wywieziono ponad 1 milion m³ ziemi z wykopu do pobliskiego wąwozu la Combe À la Serpent. Jezioro zostało zainaugurowane 20 czerwca 1964 roku przez kanonika Féliksa Kira. Od 1965 roku nosi jego imię. Nad jeziorem rozwinęła się turystyka. Jest to ośrodek uprawiania sportów wodnych, w szczególności żeglarstwa oraz wędkarstwa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Pierre Gras: Histoire de Dijon. Tuluza: Editions Privat, 1987, s. 406. ISBN 2-7089-4723-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]