Leo Schrade

Leo Schrade
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1903 ; Olsztyn
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	21 września 1964 ; Spéracèdes
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	muzykolog

Leo Schrade (ur. 13 grudnia 1903 w Olsztynie, zm. 21 września 1964 w Spéracèdes^[1]^[2]) – amerykański muzykolog pochodzenia niemieckiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1923–1927 studiował u Hermanna Halbiga na uniwersytecie w Heidelbergu^[2], był też uczniem Theodora Kroyera w Lipsku i Adolfa Sandbergera w Monachium^[1]^[2]. W 1927 roku uzyskał doktorat na podstawie pracy Die ältesten Denkmäler der Orgelmusik als Beitrag zur einer Geschichte der Toccata (wyd. Münster 1928)^[2]. W latach 1928–1932 wykładał na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu, gdzie w 1929 roku uzyskał habilitację^[1]^[2]. Od 1932 roku był wykładowcą uniwersytetu w Bonn^[1]^[2].

W 1937 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych^[2]. Od 1938 do 1958 roku wykładał historię muzyki na Yale University^[1]^[2]. W latach 1962–1963 wykładał gościnnie na Harvard University^[1]^[2]. Od 1958 do 1964 roku był dyrektorem instytutu muzykologii na uniwersytecie w Bazylei^[1]. Był założycielem i redaktorem serii „Yale Studies in the History of Music” i „Yale Collegium Musicum”^[1]^[2]. Był także współredaktorem „Journal of Reneissance and Baroque Music” (1946–1947) i „Archiv für Musikwissenschaft” (1958–1964)^[1]^[2].

W swoich pracach zajmował się wieloaspektowo ujmowaną historią muzyki europejskiej, dominuje w nich problematyka techniczno-stylistyczna oraz źródłoznawcza^[1]. Głównym obszarem jego badań była średniowieczna polifonia, szczególnie okresu ars nova, której poświęcił liczne artykuły naukowe oraz edycje źródłowe^[1]. Był redaktorem czterech pierwszych tomów serii Polyphonic Music of the Fourteenth Century (t. I–III 1956, t. IV 1958)^[2]. Był autorem ważnej dla historiografii muzykologicznej monografii poświęconej Claudio Monteverdiemu, któremu przypisywał przełomową rolę w dziejach muzyki^[1].

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Beethoven in France: The Growth of an Idea (New Haven 1942)
Monteverdi: Creator of Modern Music (Nowy Jork 1950, 2. wyd. 1964)
Bach: The Conflict Between the Sacred and the Secular (Nowy Jork 1954)
W.A. Mozart (Berno–Monachium 1964)
Tragedy in the Art of Music (Cambridge 1964)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 136–137. ISBN 978-83-224-0865-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3210. ISBN 0-02-865530-3.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 136–137. ISBN 978-83-224-0865-0.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3210. ISBN 0-02-865530-3.

[1]

[2]