Leonard Ludwik Maringe

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leonard Ludwik Maringe
Data i miejsce urodzenia

1782
Moussy

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 1845
Warszawa

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

kupiec

Leonard Ludwik Maringe (ur. 1782 w Moussy dep. Nievre reg. Burgundia we Francji, zm. 9 kwietnia 1845 w Warszawie) – kupiec, sędzia Trybunału Handlowego. Właściciel składu win i pałacu przy ulicy Zakroczymskiej 15 w Warszawie.

Rodzina Demaringes lub Maringe ma kolebkę w bliskiej okolicy Moussy, w parafii Św. Marii Panny. Rodzina ta osiadła tam wcześniej niż powstała parafia. Przegląd ksiąg parafialnych z Moussy potwierdza, że Leonard Maringe urodził się tam w 1782r[1]. Do dnia dzisiejszego w Champlin w sąsiedztwie Moussy stoi pałac rodziny Maringe[2].

Leonard Maringe pod wpływem wojen napoleońskich opuścił po kryjomu dom i wraz z wojskiem Napoleona wziął udział w kampanii rosyjskiej w 1812 r. Ranny, przebywał w Wilnie, a następnie przeniósł się do Warszawy i ożenił z Katarzyną Boretti, córką warszawskiego budowniczego, Włocha Józefa Boretti. Leonard za pieniądze otrzymane od rodziny z Francji założył dochodowe przedsiębiorstwo handlu winem[1].

Leonard wraz z żoną po ślubie zamieszkał w obecnie nieistniejącej obszernej nieruchomości przy ulicy Zakroczymskiej 15 w Warszawie, którą nabył od Szanieckiego (dawny Pałac Stanisława Lubomirskiego, sprzedany w 1770 za 12.000 dukatów Władysławowi Gurowskiemu marszałkowi Wielkiemu Litewskiemu). Dziećmi zajmowała się guwernantka, a lekcji udzielali „profesorowie“. Dom obsługiwany był przez dwie kucharki. Utrzymywano także stróża i stangreta[3]. Murgrabią, czyli zarządcą pałacu był Andrzej Gładkowski (córka zarządcy – Konstancja – była młodzieńczą miłością Fryderyka Chopina)[4]. Pałac Maringe’a był najprawdopodobniej wynajmowany na mieszkania. Leonard z żoną Katarzyną prowadzili w nim także działalność charytatywną zajmując się ubogą młodzieżą. Katarzyna zd. Boretti będąc już wdową utrzymywała na Zakroczymskiej internat dla starców.

Grób rodzinny Borettich i Maringe'ów na cmentarzu Powązkowskim

Leonard Maringe zmarł 9 kwietnia 1845, o czym obszernie informowała ówczesna prasa[5]. Pozostawił po sobie złotą biżuterię, broszę i pierścionek z brylantami o wartości 500 rubli, wyroby ze srebra, listy zastawne Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, obligacje, złote monety, dukaty holenderskie i „imperiały rosyjskie“[3].

Rodzina Leonarda Maringe,a (Marenża) w kolejnych pokoleniach wrosła w polskie ziemiaństwo. Potomkowie Leonarda związali się z rodzinami o wielopokoleniowych tradycjach (Dzik-Kożuchowscy, Oksza-Orzechowscy, Wyganowscy, Wężyk-Widawscy) oraz rodzinami wrosłymi w polskie społeczeństwo, a mającymi swoje korzenie w Czechach, Niemczech (Hauszyldowie, Majlertowie)[6].

Leonard Ludwik Maringe miał dwanaścioro dzieci – w tym syna Wiktora Felixa Maringe (1827–1912), który wybudował przy Placu Zielonym (obecnie: ul. Marszałkowska 146) w Warszawie) Hotel Maringe. Wnukiem Wiktora był Leonard Witold Maringe – ziemianin, inżynier-rolnik i ekonomista, doradca ministra rolnictwa.

Został pochowany na Powązkach w grobowcu rodzinnym Borettich i Maringe'ów (kwatera 4-1-29)[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Maringe Leonard Ludwik [online], boretti-saga.pl [dostęp 2016-01-01] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
  2. ↑ 16-18 Le Bourg 58700 Champlin, Francja 47.241366, 3.444991
  3. ↑ a b Stefania Kowalska-Glikman, Drobnomieszczaństwo w dziewietnastowiecznej Warszawie, 1987.
  4. ↑ Piotr Mysłakowski, Cierpienia młodego Chopina, 2013.
  5. ↑ L.A.Dmuszewski (red.), Kurjer Warszawski, 11 kwietnia 1845.
  6. ↑ Saga Boretti [online], www.boretti-saga.pl [dostęp 2016-01-01].
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARINGE'OWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski w Warszawie 1790-1850, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, ISBN 83-06-00281-4, OCLC 830142644.
  • Stefania Kowalska-Glikman, Drobnomieszczaństwo w dziewietnastowiecznej Warszawie, PWN, Warszawa 1987, ISBN 83-01-07499-X;
  • Jerzy S.Majewski, Warszawa nieodbudowana. Metropolia belle epoque. Veda, Warszawa 2003, ISBN 83-85584-82-X;
  • Janina Leskiewiczowa (red.) Ziemianie polscy XX wieku. Słownik biograficzny. Część 3. DiG, Warszawa 1996, ISBN 83-85490-60-4;
  • Piotr Mysłakowski, Cierpienia młodego Chopina w Gazetownia Nr 7/8/9 (27/28/29)/2013 pod red. Jolanty Wroczyńskiej, Pistacja Media ISSN 2084-6932.
  • Kurjer Warszawski Nr 96 z dnia 11.04.1845 (red. L.A. Dmuszewski) Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie sygn. oryginału: 08466 / ident. dok. cyfr.: oai:ebuw.uw.edu.pl:33481.
  • Leonard Ludwik Maringe w zbiorach: Saga Boretti

Cmentarz Stare Powązki: MARINGE'OWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15].

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leonard_Ludwik_Maringe&oldid=73081792”