Lepilemur zręczny
| Lepilemur wrighti[1] | |||
| Louis, Engberg, Lei Runhua, Geng Huimin, Sommer, Randriamampionona, Randriamanana, Zaonarivelo, Andriantompohavana, Randria, Prosper, Ramaromilanto, Rakotoarisoa, Rooney & Brenneman, 2006[2] | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
lepilemur zręczny | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Lepilemur zręczny[6] (Lepilemur wrighti) – gatunek ssaka naczelnego z rodziny lepilemurowatych. Endemit Madagaskaru występujący w południowo-wschodniej części wyspy. Jest zagrożony wyginięciem.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Głowa i tułów mierzą między 24 a 26 cm, ciało wieńczy ogon osiągający od 25 do 26 cm. Zwierzę waży około 1,1 kg. Czyni to lepilemura zręcznego największym przedstawicielem swej rodziny[7].
Zwierzę wyróżnia się także dymorfizmem płciowym[7].
Samica ma głowę jednolicie szarą, kontrastującą z resztą ciała, niekiedy z odmienną barwą twarzy zapewniającą maskowaty wygląd, podczas gdy u samca górna część ciała nie różni się ubarwieniem od głowy. Uszy cechują się krótkim futrem jaśniejszym od głowy. Grzbiet ma barwę czerwonawego brązu bądź szarości. Brzuszna strona ciała jest jaśniejsza szarobrązowa[7].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Nowy gatunek naczelnego opisali w 2006 Louis Jr., Engberg, Lei, Geng, Sommer, Randriamampionona, Randriamanana, Zaonarivelo, Andriantompohavana, Randria, Prosper, Ramaromilanto, Rakotoarisoa, Rooney i Brenneman[5]. Jako miejsce typowe podali oni Madagaskar, prowincję Toliary, Rezerwat Specjalny Kalambatritra, Befarana. Wskazali współrzędne geograficzne 23°25′S 46°27′E/-23,416667 46,450000[7]. Badacze zapisali epitet gatunkowy jako wrighti, co uznano za błąd ortograficzny[5]. Mianowicie epitet gatunkowy upamiętnia doktor Patricię Wright. Kreatorzy taksonu zlatynizowali jej nazwisko, używając męskiej końcówki łacińskiej -i, podczas gdy z gramatycznego punktu widzenia odpowiednia byłaby żeńska -ae. Jednakże błąd w latynizacji nie podlega automatycznej korekcji ze względu na zasady nazewnictwa[1]. Niemniej Hoffmann et al. 3 lata później użyli poprawionego epitetu wrightae, co przyjęli potem IUCN[5] i Handbook of the Mammals of the World[7]. W 2021 odbyła się dyskusja nad problemem prawidłowych nazw naukowych z gramatycznie niepoprawną latynizacją[1]. Dopóki ICZN nie wprowadzi nowej wersji międzynarodowego kodeksu nomenklatury zoologicznej prawidłową nazwą powinna być ta użyta w oryginalnym opisie[3]. Okazy typowe to seria syntypów bez wskazania holotypu: krew pełna konserwowana dwóch dorosłych samic (sygnatury TTU-M104459 i TTU-M104460) oraz dorosłego samca (sygnatura TTU-M104498); krew przechowywana jest w Museum of Texas Tech University w Lubbock[2]. TTU-M104460 i TTU-M104498 zostały zebrane 12 czerwca 2004 roku natomiast TTU-M104459 14 czerwca 2004 roku[2].
Nie wyróżnia się podgatunków[7].
W 2017 Lei et al. opublikowali analizę filogenetyczną, w której zbadano mtDNA 26 gatunków lepilemurów, potwierdzając monofiletyzm 25 linii i wykrywając klad Lepilemur mittermeieri + Lepilemur dorsalis. W efekcie uzyskano następują drzewo[8] (uproszczono):
|
Perodictius potto, Galago senegalensis, Otolemur crassicaudatus | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Lepilemur: łac. lepidus ‘czarujący, elegancki’, od lepos, leporis ‘czar, urok’; rodzaj Lemur Linnaeus, 1758 (lemur)[9].
- wrighti: dr. Patricia C. Wright (ur. 1952), amerykańska prymatolożka[2][10].
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Lepilemur zręczny, jak wszyscy przedstawiciele jego rodziny[11], jest endemitem Madagaskaru. Zamieszkuje południowo-wschodnią część wyspy, w zasadzie rezerwat Kalambatritra, na północ od rzeki Mondrare, na wschód od Mangoky i na zachód od Ionaivo. Autorzy zauważają jednak konieczność dalszych badań celem precyzyjniejszego wskazania granic zasięgu występowania gatunku[7]. Prócz tego IUCN wymienia jeszcze las Beakora, nieobjęty ochroną, wskazując na konieczność dalszych badań. Zasięg obejmuje 874 km²[5].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek zamieszkuje lasy deszczowe[7] na średnich wysokościach. Na kryjówki obiera sobie dziuple drzew, jak to czynią inni przedstawiciele jego rodziny. Obserwowano razem od 1 do 3 osobników, w tym ostatnim przypadku 2 dorosłe i jednego młodocianego[5]. Średnia wielkość grupy wynosi jeden i dwie trzecie osobnika. Gęstość wynosi wedle Rakotoniriny et al. (2017) 40,74±22,22 zwierzęcia na km², wedle starszych szacunków Irvina 72 na km² w centrum rezerwatu w Ambalabe, a wedle Rabesona i innych 6 na km² w Beakora[12].
Jego pożywienie nie zostało dobrze poznane, prawdopodobnie jednak konsumuje w większości liście[7], jak i inni przedstawiciele jego rodziny[11]. Wiedzie nadrzewny tryb życia. Aktywny nocą. Jego zachowań nigdy nie zbadano na wolności, wiadomo jednak, że używa latryn, co autorzy wiążą z ochroną zasobów[7].
Był najczęściej spotykanym nocą lemurem masywu Kalambatritra, zamieszkiwanego także przez Eulemur collaris, Hapalemur meridionalis, niezidentyfikowane bliżej mikruski i awahi, palczaka madagaskarskiego, a być może też lemury katta[12].
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Całkowitą liczebność gatunku IUCN szacuje na jakieś 2000 osobników. Spada ona. Długość pokolenia szacuje IUCN na 4,48 roku[5].
IUCN po raz pierwszy dostrzegło istnienie gatunku w 2008, jednak z braku danych nie określiło statusu dokładniej (DD)[5]. W 2012 IUCN/SSC Lemur Red-Listing Workshop oceniło go jako zagrożony[7]. W 2014 IUCN zaliczyło lepilemura zręcznego do gatunków zagrożonych wyginięciem (EN). Status taki podtrzymało w 2020. IUCN uzasadnia go ograniczonym zasięgiem występowania zwierzęcia, silnie pofragmentowanym i dalej malejącym wobec dewastacji siedliska życia naczelnego, a także spadkiem liczebności dorosłej populacji gatunku. Jego zasięg występowania należy do Red Zone, strefy czerwonej, w której rozwija się nielegalna działalność, w szczególności uprawa konopi celem pozyskania marihuany i wypas bydła, jak też wypalanie. Nie wiadomo, czy na lepilemura zręcznego się poluje[5].
Gatunek ujęto w Załączniku I CITES. Zamieszkuje pojedynczy teren objęty ochroną, Rezewat Specjalny Kalambaritra, osiągając w nim zagęszczenie 72 osobników na km². Jest to najwyższa wartość osiągnięta przez jakiegokolwiek lepilemura w lesie deszczowym wschodniego Madagaskaru[7]. Uznawany za jeden z priorytetów gatunków ochrony ex situ[13].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Lepilemur wrighti, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d E.E. Louis, Jr., S.E. Engberg, R. Lei, H. Geng, J.A. Sommer, R. Randriamampionona, J.C. Randriamanana, J.R. Zaonarivelo, R. Andriantompohavana, G. Randria, Prosper, B. Ramaromilanto, G. Rakotoarisoa, A. Rooney & R.A. Brenneman. Molecular and morphological analyses of the sportive lemurs (family Megaladapidae: genus Lepilemur) reveals 11 previously unrecognized species. „Special Publications, Museum of Texas Tech University”. 49, s. 28, 2006. (ang.).
- ↑ a b N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Lepilemur wrighti Louis, Engberg, Lei Runhau, Geng Huimin, Sommer, Randriamampionona, Randriamanana, Zaonarivelo, Andriantompohavana, Randria, Prosper, Ramaromilanto, Rakotoarisoa, Rooney, & Brenneman, 2006. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-09-05]. (ang.).
- ↑ M. Hoffmann, P. Grubb, C.P. Groves, R. Hutterer, E. van der Straeten, N.B. Simmons & W. Bergmans. A synthesis of African and western Indian Ocean Island mammal taxa (Class: Mammalia) described between 1988 and 2008: an update to Allen (1939) and Ansell (1989). „Zootaxa”. 2205, s. 9, 2009. DOI: 10.5281/zenodo.189726. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Wright, P., Hearthstone, E., Andrianoely, D. & Donohue, M.E. 2020, Lepilemur wrightae, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2023-02-04] (ang.).
- ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 31. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l Wright's Sportive Lemur, s. 82 w: Ch. Schwitzer, R.A. Mittermeier, E.E. Louis Jr. & M.C. Richardson, Family Lepilemuridae (Sportive Lemurs), [w:] R.A. Mittermeier, A.B. Rylands & D.E. Wilson, Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 66–88, ISBN 978-84-96553-89-7 (ang.).
- ↑ Lei i inni, Phylogenomic reconstruction of sportive lemurs (genus Lepilemur) recovered from mitogenomes with inferences for Madagascar biogeography, „Journal of Heredity”, 108 (2), 2017, s. 107–119 (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 370, 1904. (ang.).
- ↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 452. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
- ↑ a b Ch. Schwitzer, R.A. Mittermeier, E.E. Louis Jr. & M.C. Richardson, Family Lepilemuridae (Sportive Lemurs), [w:] R.A. Mittermeier, A.B. Rylands & D.E. Wilson, Handbook of the Mammals of the World, t. 3. Primates, Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 66–88, ISBN 978-84-96553-89-7 (ang.).
- ↑ a b Rakotonirina i inni, (2017). Lemurs and bamboos of Kalambatritra, south-east Madagascar, „Lemur News”, 20, 2017, s. 34-37 [dostęp 2023-03-26] (ang.).
- ↑ Schwitzer i inni, Integrating ex situ and in situ conservation of lemurs., [w:] C. Schwitzer i inni, Lemurs of Madagascar: A strategy for their conservation, 2013-2016, 2013, s. 146-152 (ang.).