Lew Knipper
| Imię i nazwisko |
Lew Konstantinowicz Knipper |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
30 lipca 1974 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Lew Konstantinowicz Knipper (ros. Лев Константинович Книппер, ur. 21 listopada?/3 grudnia 1898 w Tyflisie, zm. 30 lipca 1974 w Moskwie)[1] – rosyjski i radziecki kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1922 studiował w szkole muzycznej Gniesinich w Moskwie, pod kierunkiem Jeleny Gniesinej (fortepian), D. Rogal-Lewickiego (teorię muzyki) oraz u Reinholda Glière’a i N. Żylajewa (kompozycję). Następnie wyjechał do Niemiec i uzupełniał studia z zakresu kompozycji u Philippa Jarnacha w Berlinie i Juliusa Weismanna we Fryburgu Bryzgowijskim[1].
Interesował się muzyką teatralną i w latach 1929–1930 był konsultantem muzycznym w Moskiewskim Akademickim Teatr Artystycznym Władimira Niemirowicza-Danczenki[1][2]. W latach 30. przebywał na Kaukazie i w Pamirze badając folklor tamtejszych ludów. Przez wiele lat współpracował z Armią Czerwoną jako dyrygent i instruktor muzyczny, m.in. w Iranie (1942 i 1944), na Ukrainie (1945), w Buriacko-Mongolskiej ASRR (1946) wykorzystując swój pobyt do studiów nad muzyką ludową[1][2].
Ludowy Artysta RFSRR (1974)[3]. Dwukrotny laureat Nagrody Stalinowskiej (1946, 1949)[3].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W swoich wczesnych utworach z lat 20. stosował środki wyrazu artystycznego charakterystyczne na francuskiego impresjonizmu oraz niemieckiego ekspresjonizmu. Najbardziej znaczące dzieło z tego okresu to opera Siewiernyj wietier oparta na opowiadaniu Władimira Kirszona, która została ostro skrytykowana przez władze radziecką za zbyt nowatorską jej zdaniem technikę kompozycyjną[1].
W latach 30. Knipper radykalnie zmienił swój styl kompozytorski i odtąd pisał utwory melodyjne i łatwe w odbiorze. Komponował pieśni masowe, utwory fortepianowe, suity, często wykorzystujące elementy folklorystyczne. Pisał też utwory orkiestrowe, w tym 21 symfonii i 14 koncertów na skrzypce, wiolonczelę, klarnet, obój, trąbkę i fagot oraz 11 oper i 4 balety[1][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Jarzębska 1997 ↓.
- ↑ a b c Dvoskina 2004 ↓.
- ↑ a b Залесский 2000 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alicja Jarzębska: Knipper Lew. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 5: KLŁ część biograficzna. Kraków: PWM, 1997. ISBN 83-224-3303-4. OCLC 164821167. (pol.).
- Yelena Dvoskina: Knipper, Lev Konstantinovich. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. K. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
- К.А. Залесский: Империя Сталина: Биографический энциклопедический словарь. Вече, 2000. ISBN 5-7838-0716-8. (ros.).