Linke-Hofmann BT-1
 Tramwaj #G-051 w Krakowie | |
| Dane ogólne | |
| Producent |
Linke-Hofmann A.G. Breslau, Städtische Straßenbahn Breslau |
|---|---|
| Miejsce produkcji | |
| Lata produkcji |
1920 |
| Dane techniczne | |
| Liczba członów |
1 |
| Długość |
5400 mm |
| Szerokość |
2200 mm |
| Masa |
10 000 kg |
| Rozstaw osi w wózkach |
1900 mm |
| Układ osi |
Bo |
| Moc silników |
2 × 60 kW |
| Typ silników |
Lt-31 |
| Napięcie zasilania |
600 V |
| Prędkość maksymalna |
55 km/h |
| Wnętrze | |
| Niskopodłogowość |
0% |
BT-1 – typ technicznego wagonu tramwajowego, wybudowany we Wrocławiu w pierwszej połowie lat 20. XX wieku na bazie konstrukcji tramwaju Linke-Hofmann Berolina.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pojazd powstał na potrzeby obsługi zajezdni tramwajowej przy ul. Krakowskiej we Wrocławiu, gdzie służył do manewrowania z wagonami kolejowymi. Taka potrzeba wynikała z ulokowania na terenie zajezdni elektrowni węglowej zasilającej sieć trakcyjną, która zaopatrywana była w surowiec przez kolej. Przetrwał działania wojenne, dzięki czemu brał udział w odgruzowywaniu Wrocławia, a następnie kontynuował służbę jako wagon techniczny[2]. W latach 50. przeszedł modernizację z wykorzystaniem elementów z tramwajów Konstal N, a wycofany ze służby został w następnej dekadzie. W latach '80 wagon był przeznaczony do fizycznej kasacji, jednak udało się go przetransportować wraz z tramwajem Linke-Hofmann Standard #1076 do Krakowa, gdzie miał zasilić zbiory muzealne. W 2016 roku podjęto się jego remontu i stał się czynnym wagonem muzealnym w zbiorach krakowskiego Muzeum Inżynierii Miejskiej[3].
Pierwotnie pojazd był oznaczony numerem taborowym B.T. 1, co dało mu w przyszłości takie oznaczenie typu. W okresie powojennej służby dla MPK Wrocław, został oznaczony jako pojazd gospodarczy G-051.
Budowa oraz zakres modernizacji[edytuj | edytuj kod]
Wagon dwuosiowy, wolnobieżny, bazujący na wózku jednego z wrocławskich wagonów typu „neu Berolina”. Na zregenerowanych zestawach kołowych osadzono zupełnie nowe pudło, wyposażone w centralnie umieszczone stanowisko motorniczego, usytuowane bokiem do kierunku jazdy. Na czołach wagonu usytuowano oprócz sprzęgów tramwajowych, standardowe sprzęgi śrubowe oraz zderzaki używane na kolei. Dzięki temu, uzyskano rodzaj elektrowozu manewrowego. Tak wyposażony tramwaj był w stanie zarówno przetaczać z niewielką prędkością wagony kolejowe, jak i holować silnikowe i doczepne pojazdy tramwajowe.
Wyposażenie elektryczne obejmowało tramwajowy nastawnik jazdy, oporniki rozruchowe umieszczone we wnętrzu pojazdu, a także 2 silniki trakcyjne zamontowane „za nos” na obydwu osiach w wózku. W latach 60., wyposażenie elektryczne pojazdu ujednolicono z wagonami typu N. Na dachu pojazdu, zamontowano nożycowy odbierak prądu[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lokomotywa tramwajowa Linke-Hofmann/ESB BT-1 #G-051 – Strona Historii i Fotografii Transportu [online], org.pl [dostęp 2024-05-12] (pol.).
- ↑ a b Lokomotywa tramwajowa BT-1 #G-051 – Strona Historii i Fotografii Transportu [online], shift.org.pl [dostęp 2018-12-06].
- ↑ Jacek (1966-) Kołodziej, Historyczne pojazdy komunikacji miejskiej w Krakowie, Wydawnictwo Eurosprinter, 2017, ISBN 978-83-63652-26-5, OCLC 1022826777 [dostęp 2018-12-06].