Lotnictwo strategiczne
Lotnictwo strategiczne (lotnictwo dalekiego zasięgu[1]) – cześć lotnictwa wojskowego przeznaczona do samodzielnego działania na dalekim zapleczu przeciwnika i niszczenia jego potencjału militarnego, ekonomicznego i ośrodków polityczno-administracyjnych. Niekiedy może być użyte do zwalczania obiektów o znaczeniu operacyjno-taktycznym[1][2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Lotnictwo strategiczne wyposażone jest w ciężkie i średnie samoloty bombowe, dostosowane także do przewozu bomb jądrowych i pocisków rakietowych klasy powietrze-ziemia[3]. W jego składzie znajdują się też samoloty rozpoznania strategicznego typu AWACS, transportowe i powietrzne tankowce. Bombowe samoloty strategiczne są z reguły wielosilnikowymi samolotami odrzutowymi, dostosowanymi do lotów na dużych wysokościach. Samoloty rozpoznania strategicznego są wyposażone w zespół aparatów fotograficznych i kamer telewizyjnych, w urządzenia rozpoznania radioelektronicznego i rozpoznawcze urządzenia radiolokacyjne. Tankowce to zwykle zmodyfikowane ciężkie samoloty bombowe lub transportowe[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andruszkiewicz, Motyl i Pająk 2021 ↓, s. 21.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 194.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 193.
- ↑ Krupa (red.) 2007 ↓, s. 530.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Andruszkiewicz, Marta Motyl, Jacek Pająk: Rozpoznanie przeciwnika powietrznego w pododdziałach przeciwlotniczych. Wrocław: Akademia Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, 2021. ISBN 978-83-66299-44-3.
- Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.