Lotus 25
 Richard Attwood w Lotusie 25 podczas Grand Prix Niemiec 1965 | |||
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant | |||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie | |||
| Zawieszenie przednie |
podwójne wahacze, wewnątrz sprężyny śrubowe/amortyzatory | ||
| Zawieszenie tylne |
wahacze z drążkiem reakcyjnym, na zewnątrz sprężyny śrubowe/amortyzatory | ||
| Silnik | |||
| Skrzynia biegów | |||
| Paliwo | |||
| Opony | |||
| Historia | |||
| Debiut | |||
| Kierowcy |
Jim Clark | ||
| Używany | |||
| Mistrzostwa | |||
| Kierowców | |||
| Konstruktorów | |||
| Wyścigi | |||
| Wyścigi |
49 | ||
| Wygrane |
14 | ||
| Pole position |
18 | ||
| Najszybsze okrążenie |
14 | ||
| |||
Lotus 25 – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Colina Chapmana dla Team Lotus w 1962 roku[1]. Pierwszy samochód Formuły 1 wykorzystujący monocoque. Dzięki temu modelowi Lotus dwukrotnie zdobył tytuł mistrza świata w klasyfikacji kierowców i konstruktorów.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Lotus 25 był pierwszym w Formule 1 samochodem wykorzystującym nadwozie monocoque. Ta idea jest wykorzystywana w Formule 1 do dzisiaj. W samochodzie układ rur zastąpiony został płaszczyznami z blachy aluminiowej wzmocnionymi stalowymi przegrodami, które miały jednocześnie służyć jako punkty mocowania zawieszenia i silnika. Takie rozwiązanie spowodowało znacznie większą sztywność nadwozia (25 był trzy razy sztywniejszy niż Lotus 21) oraz jego mniejszą masę (450 kg)[2]. W rezultacie samochód był bardzo niski i wąski.
25 w wyścigach[edytuj | edytuj kod]
Niektóre prywatne zespoły kupujące samochody Lotus były niezadowolone z faktu, że Chapman odmówił udostępnienia im modelu 25, oferując w zamian Lotusa 24. Kiedy 25 zadebiutował w Grand Prix Holandii 1962, John Cooper spytał się Chapmana, gdzie ten umieścił podwozie.
Samochód dał Jimowi Clarkowi pierwsze zwycięstwo w Grand Prix Belgii. Następnie Clark triumfował w Wielkiej Brytanii i USA. Clark był jednym z pretendentów do tytułu, ale w 1962 zepsuł mu się silnik i mistrzem został Graham Hill.
W 1963 roku Clark został mistrzem świata, wygrywając siedem wyścigów: w Belgii, Francji, Holandii, Wielkiej Brytanii, Włoszech, RPA i Meksyku. Ponadto Lotus zdobył swój pierwszy tytuł w klasyfikacji konstruktorów. Co więcej, 25 został wystawiony do wyścigu Indianapolis 500. 25 był używany także w sezonie 1964, a Clark wygrał nim trzy wyścigi. W ostatnim wyścigu, o Grand Prix Meksyku, silnik Climax zepsuł się Clarkowi na ostatnim okrążeniu i tytuł zdobył John Surtees.
Ostatnim wyścigiem modelu dla fabrycznego zespołu było Grand Prix Francji 1965, zanim został on zastąpiony Lotusem 33. W sumie samochód wygrał 14 wyścigów[3].
Wyniki w Formule 1[edytuj | edytuj kod]
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
* 6 punktów zdobył Lotus 24.
** 45 punktów zdobył Lotus 33.
*** 9 punktów zdobył Team Lotus.
**** Wszystkie punkty zdobył Team Lotus.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Leo Breevoort, Mattijs Diepraam: Grand Prix car designers. forix.autosport.com. [dostęp 2012-03-08]. (ang.).
- ↑ Lotus-Climax 25. f1ultra.pl. [dostęp 2012-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (pol.).
- ↑ Lotus 25. chicanef1.com. [dostęp 2012-03-08]. (ang.).