Ludomił Korczyński
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: balneologia | |
| Alma Mater | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
| |
Ludomił Sas-Korczyński (ur. 14 września 1867 w Korczówce, zm. 13 maja 1936 w Krakowie[1]) – polski lekarz balneolog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Aleksandra Korczyńskiego (s. Dymitra, wyzn. gr.-kat.) i Walentyny Burzyńskiej (c. Konstantego). Jego przodkowie byli uczestnikami powstań narodowych: ojciec Aleksander, styczniowego, zaś dziadek Konstanty, listopadowego[2]. Uczył się w gimnazjum we Lwowie i Stanisławowie, maturę zdał w 1885. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W czasie studiów mieszkał w domu swojego dalekiego kuzyna Edwarda Korczyńskiego[2] (ich wspólnym przodkiem był żyjący w XVII wieku Andrzej Korczyński[3]), korzystając jednocześnie ze stypendium „rodzinnego” biskupa Głowińskiego w wysokości 200 guldenów rocznie, które mogły otrzymywać osoby z biskupem spokrewnione (pokrewieństwo było przez rodzinę Burzyńskich), [2].
Następnie pracował na uniwersytecie jako asystent w klinice chorób wewnętrznych. W 1874 odbył podróż naukową do Niemiec i Szwajcarii. Uzyskał habilitację w 1896 na podstawie rozprawy Rozwój i obecne stanowisko hematologii klinicznej[4], co skutkowało otrzymaniem stanowiska docenta prywatnego patologii i terapii chorób wewnętrznych. Okresowo zatrudniany w uzdrowiskach (Krynica, Szczawnica, Żegiestów). Nominację na stanowisko profesora balneologii i klimatoterapii na UJ[5] otrzymał w 1904. W latach 1906-1919 był zatrudniony jako prymariusz oddziału wewnętrznego Szpitala Krajowego w stolicy Bośni, Sarajewie. W tymże roku wstąpił do służby wojskowej w wojsku polskim w randze pułkownika i do przejścia na emeryturę w 1930 pracował jako lekarz naczelny Okręgowego Szpitala Wojskowego w Krakowie, prowadząc jednocześnie wykłady balneologii na Wydziale Lekarskim UJ.
Współzałożyciel i prezes Towarzystwa Balneologicznego (1905–1936). Przez 25 lat redagował „Przegląd Zdrojowo-Kąpielowy”. Ogłosił m.in. Choroby oskrzeli, płuc i opłucnej (Nauka o chorobach wewnętrznych, 1904), O hormonach wegetatywnego układu nerwowego ze stanowiska nauki o wydzielaniu wewnętrznym (Przegląd Lekarski, 1913); Zarys balneologii i balneografii krajowej (1900)[6]. Zajmował się również historią medycyny[7].
Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS 64-zach-katakumba Trembeckich)[8]. Jego imieniem nazwano ulicę w Krakowie[9] w osiedlu uzdrowiskowym Swoszowice.
Był od 1893 mężem Marii z Hoene-Wrońskich (1868–1952), z którą miał synów: Jerzego (ur. 1894), dra praw i ekonomii UJ, żonatego z Eileen Krygowską (1914-1979), i Ludomira (ur. 1896) oraz córkę Marię (ur. 1900), żonę Feliksa Nieniewskiego. Jego młodsza siostra Zofia z Korczyńskich Grzybowska (1869-1959) była matką prawników Konstantego i Stefana Grzybowskich[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)[10]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dr Ludomił Sas Korczyński [....] zasnął w Panu dnia 13 maja 1936 r. [...], „Biblioteka Jagiellońska, 224651 V Kor-Koz 4”, 1936 [dostęp 2024-01-14].
- ↑ a b c d Stefan Grzybowski, Wspomnienia, Kraków: Zakamycze, 1999, s. 21 i d..
- ↑ Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego [online], Wielcy.pl [dostęp 2024-01-14].
- ↑ Habilitacya. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 146 z 27 czerwca 1896.
- ↑ Polski Instytut Balneologii, „Kurier Warszawski” (nr 171), 24 czerwca 1937, s.8.
- ↑ Marian Tadeusz Leliwa Zienkiewicz, Zasługi Ludomiła Sas Korczyńskiego (1867-1936) dla rozwoju balneoklimatologii w Polsce, 1980.
- ↑ Ludomił Korczyński, Zarys dziejów Kliniki Lekarskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego od jej założenia do r. 1875, Drukarnia UJ, Kraków 1899.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2020-08-24].
- ↑ In Memoriam. Prof. Ludomił Korczyński (1867-1936) [online] [dostęp 2024-01-14].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za działalność organizacyjną, naukową i publicystyczną na polu podniesienia zdrojownictwa polskiego”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1934–1939).
- Jerzy Lisiewicz. Ludomił Korczyński. Polski Słownik Bibliograficzny, 1969.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje Ludomiła Korczyńskiego w bibliotece Polona