Ludomir Frezer

Ludomir Frezer

porucznik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1893 Brzyskorzystewko
Data i miejsce śmierci	6 maja 1959 Iwno
Przebieg służby
Lata służby	1915–1916 1919–1921 1939
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	1 pułk ułanów
Główne wojny i bitwy	powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ludomir Frezer (ur. 31 marca 1893 w Brzyskorzystewku, zm. 6 maja 1959 w Iwnie) – żołnierz armii niemieckiej, armii wielkopolskiej i oficer kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Jarosława i Józefy z d. Mlicka. Student Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zmobilizowany 5 listopada 1915 do armii niemieckiej. Zwolniony na początku 1916 jako niezdolny do służby. Od 20 stycznia do 18 lutego 1919 brał udział w powstaniu wielkopolskim. Walczył pod dowództwem kpt. Pawła Cymsa na odcinku Strzelno, Inowrocław, Jankowo i Żnin. Następnie żołnierz 1 pułku ułanów wielkopolskich, z którym brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej .

Szczególnie zasłużył się 23 września 1920 podczas walk pod Prużanami, gdzie „w niezwykle trudnych warunkach nawiązał łączność między dywizją i pułkiem, przedarł się w walce przez pozycje bolszewików, dostarczając rozkazy z dywizji i przyprowadzając jeńców. W ciągu nocy przebył kilkadziesiąt kilometrów”. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

25 listopada 1921 został przeniesiony do rezerwy. Prowadził następnie gospodarstwo rodzinne w Ossowcu.

Podczas kampanii wrześniowej brał udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji Warszawy osadzony w oflagu Murnau. Po wojnie pracował w stadninie koni w Iwnie do 1950. Następnie w PZU, zmarł w Iwnie i tam został pochowany. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 13. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii.

Życie prywatne

Żonaty z Katarzyną z d. Mittelstaedt, z którą miał dwie córki: Olgę (1924–2008) ps. „Olga” i Katarzynę (1925–2001) ps. „Kaśka”. Obie siostry były żołnierzami Armii Krajowej i wzięły udział w powstaniu warszawskim pełniąc funkcje łączniczek: Olga w II batalionie Zgrupowania „Chrobry II”, a Katarzyna w batalionie Harnaś.

Awanse

• wachmistrz – 4 lutego 1920
• podporucznik – 1 listopada 1920

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3973
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy (4 listopada 1958) 

Bibliografia

• Jan Janusz Czarnecki: Zarys historii wojennej 15-go pułku ułanów poznańskich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2020-04-30].