Ludwik Baar

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Baar
major major
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1892
Lwów

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1963
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

Jednostki

4 Pułk Strzelców Podhalańskich,
5 Dywizjon Żandarmerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości
Krzyż Obrony Lwowa Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Ludwik Ksawery Baar (ur. 25 maja 1892 we Lwowie, zm. 15 kwietnia 1963 w Londynie) – polski doktor praw, adwokat, major Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ludwik Baar urodził się 25 maja 1892 we Lwowie. Był synem Ludwika, pracującego w zawodzie kolejarza na stanowisku mistrza placu na dworcu we Lwowie[1]. Miał siostrę Marię (także uczestniczka obrony Lwowa z 1918, po mężu Butler)[2]. W 1910 zdał egzamin dojrzałości w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[3][4]. Ukończył studia prawnicze i w maju 1917 otrzymał stopień doktora na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[5].

Podczas I wojny światowej został powołany do służby w C. K. Armii, przebywał na froncie włoskim, gdzie z uwagi na złamanie nogi w 1916 został uznany za niezdatnego do służby, po czym wiosną 1917 został odkomenderowany do służby w żandarmerii polowej na obszarze Wołynia, pod koniec 1917 przeniesiony na stanowisko szefa bezpieczeństwa i dowódcy żandarmerii polowej w komendzie okręgowej w Zamościu, a na wiosnę 1918 został mianowany adiutantem komendanta żandarmerii polowej w IV Generalnej Komendzie we Lwowie[6]. Pod koniec września 1918 został zwolniony ze służby wojskowej celem podjęcia studiów[7]. U kresu wojny w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego jako były oficer armii austriackiej w stopniu porucznika[8] i uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[9]. 3 listopada 1918 zgłosił się do stojącego na czele wojsk polskich, kpt. Czesława Mączyńskiego, od którego otrzymał polecenie zorganizowania służby bezpieczeństwa w postaci polskiej Milicji Wojskowej, którą wkrótce prężnie sformował skupiając ok. 200 ochotników, został komendantem (formalnie działającej od 6 listopada, jego stałym zastępcą został por. Feliks Zbigniew Machnowski), a jej komendę ulokował w budynku Szkoły Realnej przy ul. Szymonowiczów[10][9][11][12]. Po zakończeniu walk z Ukraińcami, wskutek przemianowania Milicji Wojskowej na Lwowski Batalion Wartowniczy, potem na batalion wartowniczy I/6 (pp), pozostawał jego dowódcą do 24 stycznia 1919, wówczas zastąpiony przez ppłk. Karola Schultis-Rzepeckiego, po czym był zastępcą kolejnego dowódcy, płk. Wacława Fary, pełniąc jednocześnie stanowisko dowódcy 2 kompanii, a od kwietnia 1919 także funkcję sędzie śledczego i kierownika sądu dowództwa miasta i placu we Lwowie[13]. Był autorem wspomnień, wydrukowanych jako rozdział pt. Milicja Wojskowa w obronie Lwowa w książce zatytułowanej Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników (1993)[14].

Później został awansowany na stopień kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[15][16][17]. W latach 20. był oficerem rezerwy 4 pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie[18][19]. W maju 1933 został wybrany członkiem zarządu Okręgu V Związku Rezerwistów[20]. W 1934 w stopniu kapitana był oficerem rezerwowym 5 dywizjonu żandarmerii i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto[21].

W 1930 został wpisany na listę adwokatów w Krakowie w Okręgu Izby Adwokackiej w Krakowie[22]. Do końca II Rzeczypospolitej był adwokatem w Krakowie, przypisany do adresów: ul Smoleńsk 19 (1932, 1933, 1934)[23][24][25], ul. Józefa Piłsudskiego 9 (1939)[26]. 28 grudnia 1923 został członkiem powołanego w Krakowie z inicjatywy PZPN komitetu, optującego na rzecz wysłania reprezentacji Polski w piłce nożnej w składzie polskiej ekipy na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1924 w Paryżu[27]. Przed 1938 był jednym z pokrzywdzonych wśród osób (adwokaci, lekarze, dentyści) atakowanych dewastacjami o charakterze antysemickim, wywieszka jego kancelarii prawniczej przy ul. J. Piłsudskiego została raz zerwana, a za drugim razem zamalowana, zaś po incydentach zapewniał, iż akty te były nieuzasadnione, jako że mimo niepolskiego nazwiska – pochodził ze starej polskiej rodziny z Małopolski Wschodniej, znanej głównie we Lwowie[28].

Po zakończeniu II wojny światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Do końca życia pozostawał w stopniu majora[9]. Zmarł 15 kwietnia 1963 w Londynie[9]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Baar. Milicja ↓, s. 51, 52.
  2. ↑ Baar. Milicja ↓, s. 57.
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1909. Lwów: 1909, s. 89.
  4. ↑ Władysław Kucharski: Przegląd historyczny 50-lecia Gimnazjum IV im. Jana Długosza we Lwowie. Ósmacy i abiturienci. W: Władysław Kucharski (red.): Księga pamiątkowa 50-lecia Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Lwów: 1928, s. 105.
  5. ↑ Kronika. Z Uniwersytetu Lwowskiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 113, s. 4-5, 19 maja 1917. 
  6. ↑ Baar. Milicja ↓, s. 47.
  7. ↑ Baar. Milicja ↓, s. 48.
  8. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 4.
  9. ↑ a b c d e f g h i Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (4), s. 77, Maj 1963. Koło Lwowian w Londynie. 
  10. ↑ Baar. Milicja ↓, s. 51-52, 55, 58.
  11. ↑ Obsada personalna obrony Lwowa 1 - 22.11.1918r. stankiewicze.com. [dostęp 2017-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-16)].
  12. ↑ Iwona Łaptaszyńska: Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918r.. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2017-07-07].
  13. ↑ Baar. Milicja ↓, s. 64.
  14. ↑ Baar. Milicja ↓, s. 47-64.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 478.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 419.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 595.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 386.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 332.
  20. ↑ Kronika. Nowy Zarząd Okr. Związku Rezerwistów. „Nowy Dziennik”. Nr 136, s. 13-14, 19 maja 1933. 
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 191, 722.
  22. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 19, s. 189, 30 lipca 1930. 
  23. ↑ Książka telefoniczna. 1932, s. 46.
  24. ↑ Spis adwokatów na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, sporządzony według stanu z dnia 1 lipca 1933 r.. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 16, s. 237, 31 sierpnia 1933. 
  25. ↑ Książka telefoniczna. 1934, s. 67.
  26. ↑ Książka telefoniczna. 1939, s. 367.
  27. ↑ Kuryer sportowy. Akcja na rzecz Olimpiady w Krakowie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. Nr 12, s. 7-8, 12 stycznia 1924. 
  28. ↑ Szczerze współczujemy!. „Nowy Dziennik”. Nr 34, s. 13-14, 3 lutego 1938. 
  29. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 17, 15 września 1961. 
  30. ↑ M.P. z 1938 r. nr 140, poz. 245.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Baar&oldid=66774652”