Ludwik Fuglewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Fuglewicz
tytularny generał dywizji tytularny generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1859
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

15 września 1943
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1879–1921

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

DOGen. „Kraków”
Dowództwo 4 Armii

Stanowiska

szef intendentury okręgu wojskowego
szef intendentury armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Ludwik Fuglewicz (ur. 6 lipca 1859 w Stanisławowie, zm. 15 września 1943 w Krakowie) – tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Grób gen. Ludwika Fuglewicza na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Ludwik Fuglewicz urodził się 6 lipca 1859 roku w Stanisławowie[1]. Był synem zarządcy poczt w Tarnowie[2]. Ukończył gimnazjum w Tarnowie i niższą szkołę realną w St. Pölten. Następnie uczęszczał do Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt, po ukończeniu w niej edukacji wstąpił w 1879 roku do cesarskiej i królewskiej Armii.

W 1901 roku został szefem intendentury c. i k. 6 Dywizji Piechoty w Grazu, a następnie szefem intendentury c. i k. Dywizji Kawalerii „Kraków”. Później został przeniesiony do Intendentury c. i k. I Korpusu w Krakowie, gdzie pozostawał do wybuchu I wojny światowej.

1 sierpnia 1914 roku, po ogłoszeniu mobilizacji, został wyznaczony na stanowisko szefa intendentury Dowództwa Wojskowego „Kraków”. W końcu października 1917 roku został przeniesiony do Dowództwa Wojskowego „Wiedeń” na stanowisko inspektora do spraw ekonomicznych. 1 kwietnia 1918 roku otrzymał przeniesienie do Ministerstwa Wojny, w którym zajmował się sprawami odszkodowań wojennych. 1 maja 1918 roku został awansowany na generała intendenta[3].

5 listopada 1918 roku został przyjęty przez Radę Regencyjną Królestwa Polskiego do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała intendenta[4] i wyznaczony na stanowisko szefa intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. W okresie od czerwca do grudnia 1919 roku był urlopowany ze względu na zły stan zdrowia. W styczniu 1920 roku powierzono mu kierownictwo intendentury Armii Ochotniczej gen. J. Hallera. W okresie od marca 1920 roku do stycznia 1921 roku pełnił służbę na stanowisku szefa intendentury 4 Armii. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika w Korpusie Intendenckim, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[5]. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w „stały stan spoczynku”[6].

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji[7].

Po przejściu w stan spoczynku mieszkał w Krakowie[8][9][10][11]. Tam zmarł 15 września 1943 roku i został pochowany został na cmentarzu Rakowickim[12].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

W cesarskiej i królewskiej Armii:

W intendenturze cesarskiej i królewskiej Armii:

  • podintendent wojskowy (niem. Militärunterintendant) - 1893[13]
  • intendent wojskowy (niem. Militärintendant) - 1 listopada 1901[14]
  • starszy intendent wojskowy II klasy (niem. Militäroberintendant 2. Klasse) - 1 listopada 1909[15]
  • starszy intendent wojskowy I klasy (niem. Militäroberintendant 1. Klasse) - 1 listopada 1913[16]
  • generał intendent (niem. Generalintendant) - 1 maja 1918[17]

W Wojsku Polskim:

  • generał intendent - 5 listopada 1918
  • generał podporucznik intendent - 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
  • tytularny generał dywizji - 26 października 1923

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 115.
  2. ↑ Jan Rydel, W służbie cesarza ..., s. 196.
  3. ↑ J. Rydel, W służbie cesarza ..., op. cit., s. 196.
  4. ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 4 z 12 listopada 1918 roku, poz. 40.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 15 maja 1920 roku, poz. 504.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 15 stycznia 1921 roku, s. 97.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1576.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1405.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 878.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 321.
  12. ↑ J. Rydel, W służbie cesarza ..., op. cit., s. 196. Piotr Stawecki, jako datę śmierci podał 5 września 1944 roku.
  13. ↑ Stopień podintendenta wojskowego był odpowiednikiem stopnia kapitana I klasy (niem. Hauptmann 1. Klasse) i rotmistrza I klasy (niem. Rittmeister 1. Klasse). Jan Rydel posługuje się nazwą młodszy intendent wojskowy.
  14. ↑ Stopień intendenta wojskowego był odpowiednikiem stopnia majora.
  15. ↑ Stopień starszego intendenta wojskowego II klasy był odpowiednikiem stopnia podpułkownika.
  16. ↑ Stopień starszego intendenta wojskowego I klasy był odpowiednikiem stopnia pułkownika.
  17. ↑ Stopień generała intendenta był odpowiednikiem stopnia generała majora.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Roczniki oficerskie 1923, 1924 i 1928.
  • Rocznik oficerski rezerw 1934.
  • Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
  • Jan Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Fuglewicz&oldid=71572050”