Młyn Braci Brummerów przy ul. Starołęckiej w Poznaniu
 Młyn w latach 1905–1910 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Starołęcka 62/64 |
| Typ budynku |
młyn, spichlerz |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°21′57,69″N 16°55′43,23″E/52,366025 16,928675
| |
Młyn Braci Brummerów przy ul. Starołęckiej w Poznaniu (także Młyn Starołęcki Braci Brummerów – niem. Luisenheinmühle Gebr. Brummer) – nieistniejący młyn wraz ze spichlerzem usytuowany przy ul. Starołęckiej na Starołęce w Poznaniu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Młyn uruchomiono prawdopodobnie na początku XX wieku. 31 lipca 1910 roku wybuchł pożar i młyn uległ całkowitemu zniszczeniu. Został odbudowany i w 1911 roku ponownie otwarty. Niewykluczone, że projekt nowego założenia wykonali architekci Herman Böhmer i Paul Preul. W 1921 roku nowy właściciel młyna zmienił nazwę na „Młyn Ziemiański Tow. Akc”. W zarządzie firmy zasiadał wtedy Stefan Hauser i Stanisław Prymke. Po II wojnie światowej młyn został upaństwowiony i podlegał Zakładom Młynarskim w Poznaniu[1]. Działalność zakładów ograniczyła się do zagospodarowania spichlerza. Jeszcze w latach 90. XX wieku służył jako magazyn, a także prowadzono w nim, między innymi, czyszczenie, sortowanie i pakowanie w worki zboża, w szczególności jęczmienia[2]. We wrześniu 2006 roku spichlerz strawił pożar[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy młyn braci Brummerów stał tuż przy drodze i składał się z dwóch przylegających do siebie budynków. Budynek usytuowany od strony północnej, o powierzchni 309 m² mieścił silos ze spichlerzem, natomiast drugi od strony południowej o powierzchni ok. 400 m² drugi spichlerz z młynem. Od zachodu ulokowano maszynownię i stajnię[1].
Zabudowania nowego młyna stanęły na parceli o powierzchni ponad 6 tys. m². Zbudowany został na rzucie nieregularnego kwadratu, podwórze zabudowano ze wszystkich stron. Od strony rzeki Warty stanął parterowy budynek mieszczący maszynownię z wysokim kominem. Od drugiej strony umiejscowiono bocznicę kolejową z tunelem transportowym, przebiegającym nad nurtem rzeki, z którego worki z mąką transportowano do stojących pod nim barek rzecznych. Drugi komin postawiono na podwórzu. Założenie zdominowała masywna bryła pięciokondygnacyjnych silosów z ceglanymi ścianami nie posiadającymi okien. Okna zaprojektowano tylko w dwuosiowej części zakończonej trójkątnym szczytem. Młyn ulokowano w niższej trzypiętrowej i trójosiowej partii budynku. Od strony ul. Starołęckiej dziewięcioosiowa elewacja otrzymała natomiast bardziej reprezentacyjny charakter[1].
Założenie braci Brummerów należało do nurtu ceglanej architektury przemysłowej, ale w tym przypadku zostało zmodyfikowane przez otynkowanie płaszczyzny ścian pomiędzy ceglanymi lizenami. Do braci Brummerów należał także piętrowy dom mieszkalny z biurami, zbudowany w 1911 roku, stojący pod nr 65 naprzeciwko zabudowań młyna. Obecnie dom popadł w ruinę, młyn nie istnieje od 1945 roku, pozostały tylko komory silosu[1][2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Pozostałość silosu młyna -
Dom należący do zabudowań młyna i ruiny silosu (2019)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Kronika Miasta Poznania 2009 Nr4; Starołęka, Głuszyna, Krzesiny, budownictwo warsztatowo-przemysłowe na Starołęce do 1939 roku, s. 352-364 - Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa [online], www.wbc.poznan.pl [dostęp 2020-05-16].
- ↑ a b a, Młyn w głowie [online], kubagerdotcom, 30 kwietnia 2014 [dostęp 2019-04-11] (pol.).
- ↑ Wyborcza.pl [online], poznan.wyborcza.pl [dostęp 2019-04-11].