Młyn wodny w Brzeźnicy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Młyn wodny w Brzeźnicy
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Brzeźnica

Adres

ul. Leśna

Ukończenie budowy

lata 20. XX wieku

Położenie na mapie gminy Rudnik
Mapa konturowa gminy Rudnik, po prawej znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Brzeźnicy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Brzeźnicy”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Brzeźnicy”
Położenie na mapie powiatu raciborskiego
Mapa konturowa powiatu raciborskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Młyn wodny w Brzeźnicy”
Ziemia50°09′01,13″N 18°12′33,18″E/50,150314 18,209217

Młyn wodny w Brzeźnicy – murowany młyn wodny z XVIII wieku przebudowany w latach 20. XX wieku, obecnie odrestaurowany i sprawny. Znajduje się we wsi Brzeźnica przy ul. Leśnej w powiecie raciborskim, w województwie śląskim. Młyn zasilany jest wodą z pobliskiego strumienia.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Młynkoło wodne

Początkowo na miejscu obecnej budowli istniał młyn wodny z XVIII wieku zbudowany z drewna i kamienia[1][2]. W latach 20. XX wieku został on zburzony, a na jego miejscu powstała murowana budowla. Do 1946 roku młyn był użytkowany, ale w wyniku nacjonalizacji został zamknięty[2].

Przed wojną młyn był w posiadaniu niejakiego Miki, który po wojnie zginął wchodząc na minę na swoim polu[3]. Po śmierci młynarza budowlą zajęły się jego żona i córka, bowiem syn był w radzieckiej niewoli[2][3].

Młyn w Brzeźnicy

Niestety kobiety nie znały się na młynarstwie i tak młyn został kilkanaście razy zamulony gliną i zalany[3].

W czasie kiedy budowla nie funkcjonowała, zasypano znajdujący się za nim rów młyński oraz dwa stawy, których rolą było odprowadzanie nadmiaru wody z młyna[3]. W 1994 roku budowlę przejęła firma Alston z Bawarii, która chciała przerobić budynek na kwatery dla swoich pracowników. Ostatecznie z tych planów nic nie wyszło, a firma przekazała budowlę Górnośląskiemu Centrum Kultury i Spotkań im. Eichendorffa w Łubowicach[2].

Centrum za sprawą Leonarda Wochnika postanowiło odnowić obiekt. Młyn odnawiany był przy pomocy Gerharda Simona z Rinteln, mistrza młynarskiego z Niemiec[3]. Podczas prac remontowych pogłębiono fundamenty, zabezpieczono dach oraz przywrócono koło młyńskie wraz z rowem[2][3]. 27 sierpnia 2006 roku dokonano uroczystego uruchomienia[4].

Joseph von Eichendorff[edytuj | edytuj kod]

Joseph von Eichendorff urodzony i wychowany w pobliskich Łubowicach bardzo często odwiedzał młyn w Brzeźnicy[2]. W cieniu tej budowli poeta lubił odpoczywać oraz tworzyć swoje wiersze. Z tym miejscem wiąże Eichendorffa także nieszczęśliwa miłość do córki młynarza Millera[2]. Jej rodzice przeciwni temu związkowi wysłali ją do krewnych w Austrii, a Eichendorff, nie spotkawszy swojej miłości, napisał wiersz Złamany pierścionek (Das zerbrochene Ringlein)[2][3]. Wiersz ten również znany jest pod tytułem W chłodnej dolinie (In einem kühlen Grunde) i jest często śpiewany przez chóry podczas występów[4]. W latach 19361945 Brzeźnica nosiła nazwę Eichendorffmühl.

Złamany pierścionek

Jest chłodna hen dolina,
Tam wodny chodzi młyn,
Zniknęła ma dziewczyna,
Co dom swój miała w nim.

Być wierną ślubowała,
Pierścionek od niej mam,
Lecz słowo swe złamała
I pękł pierścionek sam.

Chcę na mej lutni grając
W daleki ruszyć świat
I pieśni me śpiewając
Wędrować pośród chat.

Das zerbrochene Ringlein

In einem kühlen Grunde,
Da geht ein Mühlen rad;
Mein Liebchen ist verschwunden,
Das dort gewohnet hat.

Sie hat mir Treu' versprochen,
Gab mir ein' Ring dabei,
Sie hat die Treu' gebrochen,
Das Ringlein sprang entzwei.

Ich möcht' als Spielmann reisen
Wohl in die Welt hinaus
Und singen meine Weisen
Und geh' von Haus zu Haus.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Aleksander Król: Łubowice: Niemcy przekazują pieniądze na odbudowę pałacu Eichendorffa. 26 września 2008. [dostęp 2008-11-18]. (pol.).
  2. a b c d e f g h Leonard Wochnik: Die Eichendorff-Mühle. wrzesień 2006. [dostęp 2008-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 lipca 2010)]. (niem.).
  3. a b c d e f g Grzegorz Sztoler: Wieś Eichendorffa. [dostęp 2008-11-18]. (pol.).
  4. a b „Gość Opolski”. 16/789, 2007. Teresa Sienkiewicz-Miś. Opole: Gość Niedzielny. (pol.). 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Anna Bindacz: Gmina Rudnik – kraina pałaców i zieleni. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Wydawnicza WAW Grzegorz Wawoczny, 2005, s. 6. ISBN 83-89802-09-0.
  • Grzegorz Wawoczny: Zabytki powiatu raciborskiego. Racibórz: Wydawnictwo i Agencja Wydawnicza WAW Grzegorz Wawoczny, 2007, s. 100. ISBN 978-83-89802-36-1.
  • Leonard Wochnik: Die Eichendorff-Mühle. wrzesień 2006. [dostęp 2008-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 lipca 2010)]. (niem.).
  • Grzegorz Sztoler: Wieś Eichendorffa. [dostęp 2008-11-18]. (pol.).