M-Bahn
M-Bahn, Magnetbahn – linia kolejowa typu maglev w Berlinie, czynna w latach 1989–1991. Jej długość wynosiła 1,6 km, a na trasie znajdowały się trzy stacje, w tym dwie z nich świeżo zbudowane. Linia została zbudowana, aby zapełnić lukę transportową spowodowaną wybudowaniem muru berlińskiego; po zjednoczeniu Berlina zlikwidowana. M-Bahn była drugą linią typu maglev na świecie, w tym pierwszą w warunkach miejskich, po linii w Birmingham, używanej na lotnisku[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy fragment berlińskiego metra zawierał odcinek na estakadzie między stacjami Gleisdreieck i Potsdamer Platz. Po podziale Berlina stacja Gleisdreieck znalazła się na terytorium Berlina Zachodniego, podczas gdy stacja Potsdamer Platz była położona bezpośrednio przy granicy z Berlinem wschodnim. Po wybudowaniu muru berlińskiego w 1961 pociągi z obu stron kończyły swój bieg na ostatniej stacji przed Potsdamer Platz. Około roku 1972 zamknięto dwie stacje przed Potsdamer Platz od strony zachodniej, ponieważ obszar ten obsługiwała inna linia metra[2].
Obszar Berlina Zachodniego przyległy do Potsdamer Platz wymagał podłączenia do sieci metra, co ostatecznie osiągnięto budując M-Bahn, który wykorzystywał nieczynne perony na Gleisdreieck i tory metra na północ w kierunku granicy. Następnie trasa zbaczała na zachód, by zakończyć się w okolicy Potsdamer Platz, jeszcze w Berlinie Zachodnim[2].
Prace nad budową linii rozpoczęto w roku 1983. Prace finansowały m.in. rząd Berlina Zachodniego i RFN, a wyasygnowana na ten cel kwota wynosiła 50 mln marek niemieckich[1]. Pierwsze przebiegi próbne miały miejsce w czerwcu 1984 na południowym odcinku linii. Do pierwszej jazdy testowej użyto wagonu wykorzystywanego uprzednio na torze testowym w okolicach Brunszwiku, a pierwsze wagony przeznaczone dla berlińskiej M-Bahn dostarczono w roku 1986. Planowano rozpoczęcie przewozów w maju 1987, jednak pożar na stacji Gleisdreieck, który miał miejsce w kwietniu, zniszczył jeden wagon, a drugi znacznie uszkodził[2].
Wybudowano jeszcze cztery wagony według tego samego projektu. Kilka razy wyznaczano datę rozpoczęcia eksploatacji, jednak terminów nie dotrzymano. W grudniu 1988 wagon testowy nie zatrzymał się na stacji Kemperplatz i jeden z wagonów spadł z estakady, ulegając zniszczeniu. Kolej zaczęła funkcjonować w sierpniu 1989. Początkowo obsługa linii odbywała się z przerwami, przewoźnik nie brał odpowiedzialności za punktualność, a przewozy były bezpłatne. Oficjalnie regularną eksploatację w ramach zintegrowanego transportu miejskiego rozpoczęto w lipcu 1991[2].
Gdy M-Bahn rozpoczął regularne kursy, rozpoczął się proces ponownego zjednoczenia miasta, nieprzewidziany przez twórców kolei. Stało się konieczne przywrócenie zawieszonych linii metra, co wymagało usunięcia M-Bahn. Zanikła także pierwotna potrzeba istnienia kolei magnetycznej, gdyż obsługiwane przez nią obszary były łatwo dostępne z Potsdammer Platz. Demontaż M-Bahn rozpoczął się dwa miesiące po jej oficjalnym starcie, a zakończony w lutym 1992. Przywrócono połączenie linią U2 między Gleisdreieck a Potsdamer Platz[2].
Transport[edytuj | edytuj kod]
Na potrzeby kolei powstało 8 składów. Podczas swojego istnienia kolej przewiozła 3 mln pasażerów. Wagony kolei magnetycznej nosiły oznaczenie M80.
Dane techniczne:
- masa 10 ton
- pojemność 80 pasażerów
- prędkość – do 80 km/h[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c 2016-10-30 M-Bahn – magnetyczna kolejka miejska w Berlinie (1984–1991). [w:] Retronauta.pl [on-line]. [dostęp 2018-07-09].
- ↑ a b c d e Brian Hardy: The Berlin U-Bahn. Capital Transport Publishing, 1996, s. 40–41. ISBN 1-85414-184-8.