Mała Lodowa Kopa
 Widok na Małą Lodową Kopę z Wielkiej Lodowej Kopy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2605 m n.p.m. |
| Wybitność |
6 m |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′45,7″N 20°10′59,1″E/49,196028 20,183083
| |
Mała Lodowa Kopa – południowo-wschodni wierzchołek Lodowej Kopy o wysokości 2605 m n.p.m.[1] znajdujący się w słowackiej części Tatr Wysokich. Od głównego wierzchołka Lodowej Kopy (dla odróżnienia zwanego niekiedy Wielką Lodową Kopą) leżącego na północnym zachodzie oddziela ją płytka przełączka zwana Lodowym Karbikiem, a od Wielkiego Lodowego Kopiniaka na południowym wschodzie oddzielona jest mającymi trzy siodła Lodowymi Wrótkami, między którymi znajdują się dwie turniczki zwane Lodowymi Igłami. Na wierzchołek Małej Lodowej Kopy, podobnie jak na inne sąsiadujące obiekty, nie biegną żadne znakowane szlaki turystyczne[2].
Mała Lodowa Kopa jest najwyższym i najbardziej wysuniętym na północny zachód szczytem włączanym do Lodowej Grani. Wznosi się jednak (wbrew informacjom podawanym w starszych przewodnikach) w głównej grani Tatr, a nienazwany punkt zwornikowy dla właściwej Lodowej Grani znajduje się na południowy wschód od jej wierzchołka[3][1]. Odległość od głównego wierzchołka Lodowej Kopy do szczytu Małej Lodowej Kopy wynosi zaledwie 58 m[1] (wg Paryskiego ok. 35 m[4]).
Pierwsze wejścia turystyczne na wierzchołek Małej Lodowej Kopy nie były rejestrowane. Można domniemywać, że miały one miejsce podczas pierwszych wejść na główny wierzchołek, na który wchodzono już w latach 30. XIX wieku. Dawniejsze pomiary określały wysokość Małej Lodowej Kopy na ok. 2602 m[2] lub 2608 m[4].
Nazewnictwo Małej Lodowej Kopy pochodzi bezpośrednio od Lodowej Kopy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Władysław Cywiński, Tatry. Przewodnik szczegółowy. Główna Grań Tatr, t. 19, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2014, ISBN 978-83-7104-048-1.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Lodowa Przełęcz – Lodowy Zwornik, t. 16, Warszawa: Sklep Podróżnika.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.