Marian Jeż (inżynier)
| Data urodzenia |
1940 |
|---|---|
| doktor habilitowany nauk technicznych | |
| Specjalność: dynamika układów napędowych, wibroizolacja, lotnictwo, ekologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1977 |
| Habilitacja |
1999 – mechanika |
| profesor nadzwyczajny | |
| Instytut |
Instytut Lotnictwa |
| Okres zatrudn. |
od 1964 |
| Odznaczenia | |
| |
Marian Jeż (ur. 1940) – polski inżynier, doktor habilitowany nauk technicznych. Specjalizuje się w dynamice układów napędowych, wibroizolacji i pomiarach drgań, lotnictwie, ekologii, termodynamice i silnikach spalinowych, ochronie atmosfery oraz modelowaniu w MATLAB-ie[1]. Profesor nadzwyczajny warszawskiego Instytutu Lotnictwa[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studia ukończył na Politechnice Warszawskiej (1958-1964) i następnie został zatrudniony w Instytucie Lotnictwa, gdzie uzyskał stopień doktorski w 1977 na podstawie pracy pt. Analogowa metoda syntezy zawieszenia silnika stacjonarnego, przygotowanej pod kierunkiem Jerzego Maryniaka[2]. Habilitował się w 1999 na Wydziale Uzbrojenia i Lotnictwa Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie na podstawie rozprawy Zawieszenie wibroizolacyjne tłokowego silnika lotniczego[2].
Został wykładowcą m.in. Wojskowej Akademii Technicznej i Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania w Warszawie[2].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Dynamika silnika tłokowego. Zagadnienia wybrane, Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, Warszawa 2003, ISBN 83-915995-6-6
- Airport environmental impact. Methodology of atmosphere protection, Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, Warszawa 2007, ISBN 978-83-923098-3-3
- Silniki spalinowe : zasady działania i zastosowania, Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, Warszawa 2008, ISBN 978-83-923098-7-1
- Technologie ochrony środowiska. Ochrona atmosfery, Oficyna Wydawnicza Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania, Warszawa 2009, ISBN 978-83-926303-1-9
- Transport lotniczy a zrównoważony rozwój, wyd. Instytutu Lotnictwa, Warszawa 2009, ISBN 978-83-929922-0-2
- Trends and methods in aeronautical research, wyd. Instytutu Lotnictwa, Warszawa 2011, ISBN 978-83-932592-3-6
Swoje prace publikował m.in. w takich czasopismach jak: „Journal of KONES” oraz „Prace Instytutu Lotnictwa”[3][4][5].
Jest członkiem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego Silników Spalinowych. Przez całe zawodowe życie (od 1964) związany z warszawskim Instytutem Lotnictwa.
Poza studiami inżynierskimi odbył też studia afrykanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (1965-1968). W latach 1981-1985 wykładał w Institut Supérieur de Techniques Appliquées (ISTA) w afrykańskiej Kinszasie (stolicy Demokratycznej Republiki Konga)
Odznaczony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zasługi za 30-letnią pracę w Instytucie Lotnictwa oraz Medalem Wyzwolenia i Medalem Przyjaźni za służbę w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie (1969-1970).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ prof. nadzw. dr hab. inż. Marian Jeż. ilot.edu.pl. [dostęp 2016-10-28].
- ↑ a b c d Dr hab. inż. Marian Jeż, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-10-31].
- ↑ Marian Jeż (publikacje i cytowania). scholar.google.pl. [dostęp 2016-07-26].
- ↑ Jeż, Marian (1940- ). Katalog elektroniczny Biblioteki Narodowej. [dostęp 2016-10-31].
- ↑ Jeż, Marian (1940- ). nukat.edu.pl. [dostęp 2016-10-31].