Marian Słoń

Marian Słoń

Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1909 Kielce
Data śmierci	18 lipca 1987
Poseł do Krajowej Rady Narodowej
Okres	od 29 grudnia 1945 do 19 stycznia 1947
Przynależność polityczna	Polska Partia Robotnicza
Prezydent Kielc
Okres	od lutego 1945 do kwietnia 1945
Przynależność polityczna	Polska Partia Robotnicza
Odznaczenia

Marian August Słoń (ur. 15 sierpnia 1909 w Kielcach, zm. 18 lipca 1987 w Warszawie) – polski chemik i matematyk, działacz państwowy, doktor nauk chemicznych, poseł do Krajowej Rady Narodowej, w 1945 prezydent Kielc.

Życiorys

Syn Stanisława. Ukończył studia na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz w 1935 na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, uzyskał tytuł inżyniera chemika. Po ukończeniu studiów chemicznych do 1939 pracował w charakterze asystenta w Katedrze Technologii Materiałów Wybuchowych, pracował jednocześnie w Instytucie Technicznym Uzbrojenia. W latach 1936–1937 wygrał uczelniane stypendium doktoranckie i studiował w Lyonie i Nancy. W 1937 na II Światowym Kongresie Naftowym przedstawiona została jego praca i współautora Tadeusza Urbańskiego O nitrowaniu normalnych węglowodorów parafinowych.

W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Rembertowie, w 1943 przeniósł się do Kielc i rozpoczął pracę w Wytwórni Świec „Społem”. Organizował Wojewódzką Radę Narodową w Kielcach. We wrześniu 1944 zatrzymano go w łapance i wywieziony do obozy pracy do Schwarzenberg/Erzgeb., po dwóch miesiącach zbiegł i powrócił do Kielc. W okresie od lutego do kwietnia 1945 był prezydentem Kielc, 29 grudnia 1945 został posłem Krajowej Rady Narodowej na wniosek WRN w Kielcach. W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

W 1946 został dyrektorem Wytwórni Świec „Społem”, w 1947 dyrektorem Zakładów Chemicznych „Boruta” w Zgierzu, w 1948 dyrektorem technicznym Centralnego Zarządu Przemysłu Chemicznego w Gliwicach, w 1949 dyrektorem departamentu w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego. W latach 1950–1956 pozostawał dyrektorem naczelnym Centralnego Zarządu Przemysłu Barwników i Półproduktów, a w latach 1956–1960 – dyrektorem Departamentu Zbytu w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego. Jednocześnie pracował na PW nad otrzymywaniem stabilnych barwników antrachinowych do drewna i plastików. W 1961 objął funkcję dyrektora Instytutu Tworzyw Sztucznych, zostając jednocześnie samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym na etacie docenta. Po połączeniu ITS z Instytutem Chemii Przemysłowej w latach 1971–1974 był kierownikiem Zakładu Polimerów Termoutwardzalnych. Po wojnie otrzymał 10 patentów na opracowane przez siebie technologie, m.in. na stabilne barwniki do plastików i drewna, na metodę otrzymywania tlenku butadienu. We wrześniu 1972 doktoryzował się na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Śląskiej.

Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (W-XIV-5/3/2).

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (1954)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
• Pamiątkowy Medal z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)

Bibliografia

• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej