Marian Tulczyński
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1910 |
| Data i miejsce śmierci |
27 kwietnia 1987 |
| dr hab. nauk medycznych | |
| Specjalność: choroby wewnętrzne | |
| Alma Mater | |
| lekarz | |
| Okres zatrudn. |
1946-1980 |
Marian Jacek Tulczyński, ps. Czarski (ur. 21 sierpnia 1910 w Skierniewicach, zm. 27 kwietnia 1987 w Warszawie[1]) – polski lekarz, internista i zakaźnik[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1930 roku rozpoczął studia medyczne. Studiował na Uniwersytecie Karola w Pradze, potem na Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie (1933-1934), a następnie od czwartego roku na Uniwersytecie Warszawskim (1935-1937). W roku 1937 otrzymał dyplom lekarza[1]. Jeszcze jako student i wkrótce po uzyskaniu dyplomu zatrudnił się w pracowniach naukowych Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych u prof. Witolda Orłowskiego.
W 1939 r. został zmobilizowany i brał udział w kampanii wrześniowej za co został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W czasie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu, należał do AK i w Powstaniu Warszawskim razem z żoną prowadzili punkt opatrunkowy. Po upadku Ochoty wyszedł z miasta z ludnością cywilną.
Po zakończeniu wojny został lekarzem w Głównym Urzędzie Morskim i ordynatorem w Szpitalu Zakaźnym w Gdańsku. Powrócił do Warszawy w roku 1946, i rozpoczął pracę jako asystent prof. Witolda Orłowskiego w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego, a później w I Klinice Akademii Medycznej.
W 1947 r. Marian Tulczyński uzyskał stopień doktora medycyny, a habilitację w 1951. Do 1953 roku jako docent nadal pracował w I Klinice Chorób Wewnętrznych AM w Warszawie. Do czasu gdy Minister Zdrowia skierował go do czasowego prowadzenia Kliniki Chorób Wewnętrznych Instytutu Hematologii w Warszawie. Następnie od stycznia 1954 r. został przydzielony do Białegostoku. W latach 1954-1958 był kierownikiem I Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Białymstoku. Mieszkał nadal w Warszawie i tam co tydzień jeździł; na ultymatywne polecenie przeniesienia się do Białegostoku na stałe odpowiedział rezygnacją z zajmowanego stanowiska[3][4].
Po powrocie do Warszawy w latach 1958–1972 objął stanowisko ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Grochowskiego w Warszawie, a potem w latach 1973–1980 kierował Kliniką Chorób Wewnętrznych Instytutu Gruźlicy[2].
Działalność wydawnicza[edytuj | edytuj kod]
Marian Tulczyński od 1946 roku był redaktorem naukowym w Instytucie Naukowo-Wydawniczym (późniejszym Państwowym Zakładzie Wydawnictw Lekarskich).
Był autorem akademickiego "Podręcznika badań laboratoryjnych".
W latach 1946-1950 pełnił funkcję sekretarza redakcji "Problemów Współczesnej Medycyny Wewnętrznej" i a od 1952 roku był redaktorem naczelnym "Wiadomości Lekarskich"[5]. Został członkiem Komisji Wydawniczej VI Wydziału Polskiej Akademii Nauk.
Na emeryturę przeszedł w 1980 roku.
Marian Tulczyński zmarł w Warszawie i jest pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (Stare Powązki), kwatera 212, rząd 2, grób 4 (grób rodzinny Koźniewskich)[1].
Odznaczenia i wyróżnienia[2][edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939"
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Powstańcze Biogramy - Marian Tulczyński [online], www.1944.pl [dostęp 2022-01-30] (pol.).
- ↑ a b c Lidia Becela, Kto jest kim w polskiej medycynie : informator biograficzny, Wyd. 1, Warszawa: Interpress, 1987, s. 686, ISBN 83-223-2339-5, OCLC 19363162.
- ↑ Historia UMB w „Medyk Białostocki” luty 2018
- ↑ Eugeniusz Bernacki Ludzie i placówki służby zdrowia w regionie białostockim. Rys historyczny, biografie.
- ↑ Periodyki wydawane przez uczelnie medyczne i instytuty naukowo badawcze resortu zdrowia (2001-2009)