Marin Becichemo
| Data i miejsce urodzenia |
1468 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1526 |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Rodzice |
Marin, Bianka Pagnano |
| Małżeństwo |
Caterina Dabri |
Marin Becichemo lub Marino Becichemi da Scutari (łac. Marinus Becichemus Scodrensis, alb. Marin Beçikemi, serb. Marin Bečić/Марин Бечић, ur. 1468 w Szkodrze, zm. 1526 w Padwie) – wenecki historyk, językoznawca, orator i kronikarz pochodzenia albańskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Marin Becichemo pochodził ze Scutari (Szkodry), wchodzącej wówczas w skład Albanii Weneckiej[1][2][3]. Gdy w 1477 roku Szkodra została zajęta przez wojska osmańskie, Becichemo schronił się w Dolcigno, a stąd przeniósł się do Brescii, gdzie uczył się języka łacińskiego i greckiego[4][5].
W latach 1492-1496 uczył gramatyki w jednej ze szkół w Republice Raguzy[6].
W 1495 roku został dyrektorem szkoły w Dubrowniku, ale w następnym roku przeniósł się do Neapolu, a w 1499 do Francji[4].
W 1500 roku uzyskał weneckie obywatelstwo[4][5]. W Wenecji otworzył szkołę humanistyczną, którą w 1501 roku przeniósł do Padwy[4][5].
W latach 1503-1509 był dyrektorem szkoły w Brescii[4].
W 1517 roku ponownie otworzył szkołę humanistyczną w Padwie i wykładał retorykę na Uniwersytecie Padewskim[5][4].
Publikacje[5][edytuj | edytuj kod]
- Adnotationes Virgilianae
- Artificium Orationum Ciceronis
- Centuriae tres Variarum Observationum
- Collectanea in Plinium
- Commentarii in Persium
- In Libros de Oratore et Rhetoricos Ciceronis
- Observationes in Livium et Fabium
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był synem Marina, sekretarza Republiki Weneckiej na dworze osmańskim i Bianki Pagnano, pochodzącej medialańskiej rodziny kupieckiej[4][5].
W miejscowości Dulcigno Becichemo poślubił należącą do rodziny Bruti Caterinę, córkę miejscowego szlachcica Pasquale'a Dabriego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Noel Malcolm: Agents of Empire: Knights, Corsairs, Jesuits and Spies in the Sixteenth-century Mediterranean World. 2015, s. 419. ISBN 978-0-19-026278-5.
- ↑ Paolo Preto: I servizi segreti di Venezia. 2010, s. 240. ISBN 978-88-565-0164-3.
- ↑ Simone Signaroli: Maestri e tipografi a Brescia, 1471-1519: l'impresa editoriale dei Britannici fra istituzioni civili e cultura umanistica nell'Occidente della Serenissima. 2009, s. 59. ISBN 978-88-96755-00-6.
- ↑ a b c d e f g MARINO BECICHEMO. 800anniunipd.it. (ang.).
- ↑ a b c d e f Cecil H. Clough: BECICHEMO, Marino. treccani.it. (wł.).
- ↑ Peter G. Bietenholz, Thomas Brian Deutscher: Contemporaries of Erasmus: A Biographical Register of the Renaissance and Reformation, Volume 1. 1985, s. 115. ISBN 0-8020-8577-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Peter G. Bietenholz, Thomas Brian Deutscher, Contemporaries of Erasmus: A Biographical Register of the Renaissance and Reformation, Volume 1, 1985, ISBN 0-8020-8577-6
- Simone Signaroli, Maestri e tipografi a Brescia, 1471-1519: l'impresa editoriale dei Britannici fra istituzioni civili e cultura umanistica nell'Occidente della Serenissima, 2009, ISBN 978-88-96755-00-6
- Paolo Preto, I servizi segreti di Venezia, 2010, ISBN 978-88-565-0164-3
- Noel Malcolm, Agents of Empire: Knights, Corsairs, Jesuits and Spies in the Sixteenth-century Mediterranean World, 2015, ISBN 978-0-19-026278-5