Maryna Broniewska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maryna Broniewska
Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1911
Lwów

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 1989
Warszawa

Zawód

reżyser, choreograf

Lata aktywności

1934–1977

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Maryna Broniewska (ur. 3 lipca 1911 we Lwowie, zm. 31 grudnia 1989 w Warszawie[1]) – polska reżyser i choreograf.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Alfreda Tarnawa Broniewskiego (1869–1941) i Michaliny z Kamieniobrodzkich (1877–1957). Reżyser teatralny i telewizyjny. Debiutowała jako choreograf w rodzinnym Lwowie, gdzie prowadziła szkołę tańca artystycznego i pracowała w Teatrze Wielkim u Wilama Horzycy ze znakomitymi reżyserami: Leonem Schillerem, Wacławem Radulskim, Władysławem Krasnowieckim, Edmundem Wiercińskim, Bronisławem Dąbrowskim. Po zakończeniu II wojny światowej reżyserowała w wielu teatrach, w: Katowicach, Krakowie, Wrocławiu, Łodzi, Poznaniu, Szczecinie i Warszawie[2]. Egzamin reżyserski złożyła 5 lipca 1947 r. przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Łodzi.

Kariera sceniczna[edytuj | edytuj kod]

Początki[edytuj | edytuj kod]

Tuż po zakończeniu wojny, zadebiutowała 17 października 1945 r., jako autorka choreografii, na scenie katowickiego Teatru Śląskiego, w sztuce Cały dzień bez kłamstwa, którego autorem jest James Montgomery, w reżyserii Aleksandra Bardiniego[3]. Inne spektakle realizowane z udziałem Broniewskiej, to m.in.:

lata 50.[edytuj | edytuj kod]

lata 60.[edytuj | edytuj kod]

lata 70.[edytuj | edytuj kod]

Telewizja[edytuj | edytuj kod]

Początki[edytuj | edytuj kod]

Debiut na ekranie telewizyjnym miał miejsce 26 listopada 1955 r.: Wesele (dramat) Stanisław Wyspiański – jako współreżyser (z Janem Świderskim), spektaklu przeniesionego z warszawskiego Teatru Dramatycznego[2]. Inne spektakle Teatru TV zrealizowane z reżyserskim udziałem Broniewskiej wymieniono poniżej:

lata 60.[edytuj | edytuj kod]

lata 70.[edytuj | edytuj kod]

Przebieg pracy[edytuj | edytuj kod]

W trakcie swej 44-letniej kariery reżyserskiej współpracowała z 36 teatrami ze: Lwowa (3), Katowic (2), Torunia, Krakowa (3), Wrocławia (2), Szczecina (2), Poznania (3), Łodzi (4), Sosnowca, Jeleniej Góry, Wałbrzycha, Zabrza, Gdańska, Olsztyna i Warszawy (10)[1].

  • Teatr Miejski, Lwów: 1934–1939 jako choreograf
  • Opera, Lwów: 1939–1941 jako choreograf
  • Polski Teatr Dramatyczny, Lwów: 1944–1945 jako reżyser
  • Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego, Katowice: 1945–1946 jako choreograf
  • Teatr Ziemi Pomorskiej, Toruń: 1946–1947 jako asystent reżysera
  • Teatr im. Juliusza Słowackiego, Kraków: 1947–1948, 1964 jako współpraca reżyserska i opracowanie choreograficzne
  • Stary Teatr, Kraków: 1947–1949 jako współpraca reżyserska i układ tańca
  • Teatry Dramatyczne, Wrocław: 1949–1952 jako reżyser
  • Ludowy Teatr Muzyczny, Warszawa: 1952 jako reżyseria i inscenizacja
  • Teatr Ludowy, Warszawa: 1952–1954, 1957 jako reżyser
  • Teatr Poezji, Kraków: 1953–1954 jako inscenizacja i reżyseria
  • Teatr Domu Wojska Polskiego, Warszawa: 1955–1956 jako reżyser
  • Teatr Współczesny, Szczecin: 1956, 1964–1965 jako inscenizacja i reżyseria
  • Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Warszawa: 1956–1957 jako reżyser
  • Estrada Satyryczna, Poznań: 1956 jako inscenizacja i reżyseria
  • Teatr Komedia, Warszawa: 1957–1958, 1962 jako reżyser
  • Teatr Powszechny, Warszawa: 1957, 1959 jako reżyseria, choreografia, inscenizacja
  • Teatr Narodowy, Warszawa: 1958 jako reżyser
  • Teatr Powszechny w Łodzi: 1960 jako reżyser
  • Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego, Katowice: 1960–1961 jako reżyser
  • Teatr Zagłębia, Sosnowiec: 1961, 1968–1969, 1976 jako choreografia, inscenizacja, reżyseria, ruch sceniczny
  • Teatr im. Stefana Jaracza, Łódź: 1961–1963 jako inscenizacja i reżyseria
  • Teatr Nowy, Łódź: 1962 jako reżyser
  • Teatr Objazdowy (PPIE), Warszawa: 1962–1963 jako reżyser
  • Teatr Polski, Poznań: 1963 jako reżyser
  • Opera im. Stanisława Moniuszki, Poznań: 1963 jako reżyser
  • Teatr Polski, Szczecin: 1964, 1968 jako reżyser
  • Teatr Rozmaitości, Wrocław: 1966 jako reżyser
  • Teatr Dolnośląski, Jelenia Góra: 1966 jako reżyser
  • Teatr Wielki, Warszawa: 1967 jako reżyser
  • Teatr Dramatyczny, Wałbrzych: 1970–1975 jako reżyser
  • Teatr Nowy, Zabrze: 1971 jako inscenizacja i reżyseria
  • Teatr Studio, Warszawa: 1972 jako reżyser
  • Teatr Wybrzeże, Gdańsk: 1972–1973 jako reżyser
  • Teatr Ziemi Łódzkiej: 1977 jako reżyser
  • Teatr im. Stefana Jaracza, Olsztyn: 1977 jako reżyser

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Aktorka zmarła w wieku 78 lat. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 101-1-3)[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • 1961: nagroda za najlepsze przedstawienie II Wrocławskiego Festiwalu Teatralnego: Becket czyli honor Boga Jeana Anouilha w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Maryna Broniewska-Szlemińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2020-11-01].
  2. a b Maryna Broniewska [online], FilmPolski [dostęp 2020-11-01] (pol.).
  3. Cały dzień bez kłamstwa, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia). [dostęp 2020-11-01].
  4. Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-11-01].
  5. Orfeusz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia). [dostęp 2020-11-01].
  6. Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-11-01].
  7. Ożenić się nie mogę - Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-11-01].
  8. Mąż i żona (Fredro, 1880) – Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-11-02].
  9. Nowy Don Kiszot - Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-11-02].
  10. Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-11-03].
  11. Mąż i żona (Fredro, 1880) – Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-11-03].
  12. Cmentarz Stare Powązki: MICHALINA BRONIEWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-09-28].
  13. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” - wskazana jako Maria Szlemińska-Broniewska.
  14. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 – na wniosek Ministra Kultury i Sztuki - wskazana jako Maria Szlemińska-Broniewska.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]