Mechanizm z La Valletty OBWE

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Mechanizm z La Valletty – procedura związana z pokojowym rozstrzyganiem sporów ustanowiona w 1991 podczas spotkanie ekspertów OBWE w La Valletcie. Mechanizm ten zakłada możliwość powoływania doraźnych komisji niezależnych ekspertów do pracy w celu rozwiązania danego sporu. Decyzje takiej komisji nie mają jednak charakteru prawnie wiążącego – przyjmowane są w postaci nieobligatoryjnych zaleceń wobec państw. Czynnikiem dodatkowo osłabiającym mechanizm są klauzule wyłączające, które ustanawiają katalog spraw wyłączonych od stosowania procedury. Są to: integralność terytorialna, obrona narodowa, suwerenność i roszczenia należące do jurysdykcji wewnętrznej. O ewentualnej kwalifikacji konkretnego sporu do danej kategorii decyduje samo zainteresowane państwo. Przyjęta konstrukcja spowodowała, że z mechanizmu z La Valletty nigdy nie skorzystano.

W 1992 mechanizm został poszerzony o procedurę przymusowej koncyliacji[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Uchwalono też wówczas Konwencję o arbitrażu i koncyliacji.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Agnieszka Florczak: Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie. W: Teresa Łoś-Nowak: Organizacje w stosunkach międzynarodowych. Istota – mechanizmy działania – zasięg. Wyd. 4. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 156. ISBN 83-229-2520-4.