Meinrad Spieß

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Meinrad Spieß
Ilustracja
Imię i nazwisko

Matthäus Spieß

Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1683
Honsolgen

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

12 czerwca 1761
Irsee

Gatunki

muzyka poważna, muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, teoretyk

Meinrad Spieß, imię świeckie Matthäus[1] (ur. 24 sierpnia 1683 w Honsolgen, zm. 12 czerwca 1761 w Irsee[1][2]) – niemiecki kompozytor i teoretyk muzyki, benedyktyn (OSB).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mając 11 lat rozpoczął naukę w szkole przy opactwie benedyktyńskim w Irsee, gdzie uczył się łaciny i muzyki[1]. Śpiewał też w chórze klasztornym[1]. W 1702 roku złożył śluby zakonne, a w 1707 roku przyjął święcenia kapłańskie[1]. W latach 1709–1712 przebywał we Włoszech, gdzie pobierał lekcje muzyki u Giuseppe Antonio Bernabeiego[1][2]. Po powrocie do klasztoru objął funkcję dyrektora muzyki, którą sprawował do 1749 roku[1][2]. Od 1743 roku był członkiem założonego przez Wawrzyńca Krzysztofa Mitzlera Correspondierende Societät der musicalischen Wissenschaften w Lipsku[1][2]. Komponował głównie muzykę religijną, w tym msze, motety, offertoria, psalmy, litanie[1][2]. Znaczna część jego dorobku zaginęła[1][2].

Opublikował traktat pt. Tractatus musicus compositorio-practicus. Das ist, musicalischer Tractat, in welchem alle gute und sichere Fundamenta zur musicalischen Composition aus denen alt- und neuesten besten Autoribus herausgezogen, zusammen getragen, gegen einander gehalten, erklaret, und mit untersetzten Exemplen dermassen klar und deutlich erlautert werden (wyd. Augsburg 1745)[1][2]. Dzieło to stanowi rodzaj kompendium wiedzy z zakresu teorii i estetyki muzycznej, sporą jego część poświęcił autor wykładowi teoretycznych podstaw kompozycji wraz z przykładami[1]. Zaopatrzone zostało w słowniczek oraz indeksy alfabetyczny i tematyczny[1]. Spieß prezentował jako teoretyk stanowisko konserwatywne, traktując muzykę jako sztukę matematyczną i przedkładając tradycyjne skale kościelne nad system dur-moll, preferował surowy styl w duchu Palestriny[1]. Uważał, że podczas nabożeństw wierni powinni śpiewać pieśni w języku narodowym[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 46–47. ISBN 978-83-224-0866-7.
  2. a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3423. ISBN 0-02-865530-3.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]