Mensa (mebel)
Mensa (łac. mēnsă) – kwadratowy stół w starożytnym Rzymie.
W biesiadnym triclinium z trzech stron dostawiano do niego leżanki, pozostawiając z czwartej swobodny dostęp dla usługujących niewolników[1].
Stoły w atrium miały zazwyczaj postać cartibulum – marmurowego blatu osadzonego na 4 nogach w kształcie lwich łap (bądź na ozdobnej jednonożnej podstawie), które jako sprzęt domowy osiągało na rynku znaczną cenę[2].
W okresie wczesnego cesarstwa cartibula miały postać okrągłych jednonożnych stolików z drewna lub z brązu (w rodzaju nowożytnych gerydonów) albo marmurowych postumentów służących do wystawiania najcenniejszych domowych przedmiotów; określano tak również trójnożne metalowe stoliki o wygiętych nogach zakończonych łapami[3].
Specyficzne określenie mensa argentaria odnosiło się do stołów, które rzymskim bankierom (mensarii) służyły przy dokonywaniu wymiany pieniędzy[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Klemens Krajewski: Mała encyklopedia architektury i wnętrz. Wrocław: Ossolineum, 1974, s. 308.
- ↑ Robert Étienne: Życie codzienne w Pompejach. Warszawa: PIW, 1971, s. 199, 338.
- ↑ Jérôme Carcopino: Życie codzienne w Rzymie w okresie rozkwitu cesarstwa. Warszawa: PIW, 1966, s. 43.
- ↑ Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (pod red. Z. Piszczka). Warszawa: PWN, 1973, s. 475.