Przejdź do zawartości

Metoda pojedynczego pomiaru kąta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Metoda pojedynczego pomiaru kąta (pomiar pojedynczego kąta, pomiar zwykły) – pomiar jednego kąta poziomego z jednego stanowiska pomiarowego. Jest to najczęściej stosowana metoda w pomiarach poligonów i ciągów sytuacyjnych. Pomiar kąta powinien być wykonany w obu położeniach lunety.

Przebieg pomiaru kąta[edytuj | edytuj kod]

  1. Wycentrowanie i wypoziomowanie teodolitu lub tachimetru;
  2. Nakierowanie lunety na cel lewy, odczyt i zapis wartości kąta.
  3. Nakierowanie lunety na cel prawy, odczyt i zapis wartości kąta.
  4. Obrócenie lunety przez zenit (obrót lunety o 180°/200g dookoła koła pionowego i poziomego) w II położenie.
  5. Nakierowanie lunety na cel prawy, odczyt i zapis wartości kąta.
  6. Nakierowanie lunety na cel lewy, odczyt i zapis wartości kąta.
  7. Obliczenie różnicy średnich wartości dla wartość mierzonego kąta.

Przykład dziennika pomiarowego[edytuj | edytuj kod]

Stanowisko Cel I położenie lunety II położenie lunety Różnica Średnia
wartość kąta
z położenia I
z położenia II
średnia
g c cc g c cc g c cc c cc g c cc
1 L1 179 81 93 379 82 36 61 90 24 90 04 61 90 04
P1 241 72 17 41 72 20 89 84
2 L2 295 34 15 95 34 00 76 68 55 69 02,5 76 69 02
P2 372 02 70 172 03 50 69 50

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stefan Przewłocki: Geomatyka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 121. ISBN 978-83-01-15529-2.
  • Jerzy Ząbek: Geodezja I. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2012, s. 225–227. ISBN 978-83-85912-75-0.